ΑΝΆΣΤΑΣΙΝ ΧΡΙΣΤΟΎ «ΘΕΑΣΆΜΕΝΑΙ»

Μεγάλης τιμής, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, αξιώθηκαν κατά την σημερινή ευαγγελική μας περικοπή και γι’ αυτό είναι αφιερωμένη σ’ αυτές, οι γυναίκες και μάλιστα, οι Μυροφόρες γυναίκες όπως ακούσαμε. Μέσα στην χορεία αυτών, κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο,συμπεριλαμβάνονται η Μαρία η Μαγδαληνή, η «άλλη Μαρία», που καθόταν απέναντι του Τάφου και άλλες πολλές. «Άλλη Μαρία», εννοεί φυσικά την Θεομήτορα, την ίδια την Παναγία μας. Αξιώθηκαν να δουν πρώτες, Αναστημένο τον Χριστό και μάλιστα πρέπει να τις εξυμνούμε, διότι παρά την αδυναμία του φύλου τους, που ανά τους αιώνες προτάσσουμε κυρίως, για να τις «μειώνουμε» κατά κάποιον τρόπο, να τις υποτιμούμε και να τις θεωρούμε το αδύναμο φύλο, εκείνες και τότε και στο πέρασμα αυτών των εκατοντάδων ετών, έως σήμερα, διαχρονικά, μας δείχνουν την πραγματική γενναιότητα που τις διακατέχει, όχι τόσο στη διάπλαση του σώματός τους, αλλά στην καρδιά και στο πνεύμα. Έτσι λοιπόν και εκείνες, ξεκίνησαν αχάραγα, λίαν πρωί όπως ακούσαμε, να κατευθυνθούν στον Τάφο Του Χριστού μας για να κάνουν, κατά το ειθισμένον, κατά την παράδοση της εποχής εκείνης, την περιποίηση του νεκρού σώματος, του λειψάνου του Κυρίου μας, αλείφοντάς το με μύρα, γνωρίζοντας δε, τον κίνδυνο και τις αντιξοότητες που διέτρεχαν από τους Ρωμαίους στρατιώτες φύλακες του Τάφου, καθώς και το μέγεθος του λίθου, που ήταν δύσκολο να μετακινηθεί από την είσοδο αυτού. Αντί να το βάλουν κάτω, παραμένοντας στην ασφάλεια των οίκων τους, ξεκίνησαν θέλοντας να αποδώσουν τις τιμές που άρμοζαν στον Διδάσκαλό τους. Νωρίτερα, καθ’ όλα τα βασανιστήρια Του Κυρίου μας, τις δίκες, τη μαρτυρική πορεία προς το Γολγοθά, μέχρι την σταύρωση και την ταφή, εκείνες Τον ακολουθούσαν σε κάθε βήμα, χωρίς τον παραμικρό φόβο, θέλοντας να είναι κοντά Του τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής Του, παίρνοντας δύναμη, από Εκείνον και Εκείνος ατενίζοντας Το βλέμμα Του αυτές. Οι μαθητές είδαμε, παρόλα αυτά τα τρία χρόνια που έζησαν μαζί Του, τα θαύματα που είχαν δει, την δύναμη που τους είχε χαρίσει, της ιάσεως των εν ασθενεία κατακειμένων αδελφών των, μετά την σύλληψή Του εξαφανίστηκαν, βλέποντας την προς στιγμήν, φαινομενική ήττα Του Θεανθρώπου κατά τον κόσμο και κρύφτηκαν για να μη συλληφθούν. Ουδείς εξ’αυτών των ιδίων των φίλων Του, όπως τους είχε αποκαλέσει τιμητικά ο Χριστός, των αδελφών Του, βρισκόταν τις τελευταίες ώρες μαζί Του, ο ένας Τον πρόδωσε, ο άλλος Τον αρνήθηκε και μόνο ένας εξ’ αυτών ο Ιωάννης, βρισκόταν κάτω από τον σταυρό του μαρτυρίου. Αδελφοί, τί το ωφέλιμο πρέπει να κρατήσουμε από την σημερινή ευαγγελική μας περικοπή; Το πρώτο, την ακλόνητη πίστη που κατείχαν εκείνες, η οποία πάντα και πάντοτε ανταμείβεται. Εκείνες είχαν την χαρά να Τον δουν πρώτες νικητή της πρόσκαιρης ήττας, εκείνες να γίνουν Ευαγγελίστριες προς τους μαθητές Του, του χαρμόσυνου γεγονότος, της Αναστάσεώς Του, οπότε και εμείς να ομοιάζουμε σ’ αυτές, ώστε να μην μπορεί να κλονίσει τίποτα την πίστη μας στον Χριστό και όταν αυτό μπορεί και επιτραπεί απ τον Θεό να συμβεί, διότι όπου ο διάβολος βλέπει πίστη αληθινή, αγώνα, αγαθά έργα, εκεί χτυπά· εμείς να εναποθέτουμε τους λογισμούς μας στο πετραχήλι του πνευματικού, έτσι ώστε με ταπείνωση, που είναι η αρχή όλων των αρετών, να τον τσακίζουμε και να μην του δίδουμε ελεύθερο χώρο και πεδίο στην καρδιά μας και στους λογισμούς μας. Το δεύτερο, να μάθουμε να σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους και ειδικότερα τις γυναίκες, να τις έχουμε όχι υπό ημών, αλλά ίσες και ψηλότερα πολλές φορές από εμάς. Γυναίκες είναι αυτές που μέχρι σήμερα και πάντα και πάντοτε διακονούν, φροντίζουν, καθαρίζουν τους Ναούς, Γυναίκες με προσευχή παρασκεύαζουν και μας κομίζουν τα δώρα, που εμείς μεταβάλουμε διά της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος σε Σώμα και Αίμα Χριστού και Γυναίκες ως επί το πλείστον, είναι αυτές που κρύβονται πίσω από μεγάλους εκκλησιαστικούς άντρες και Αγίους· αγίες μητέρες και αγίες γιαγιάδες, που κρατώντας την παράδοση μεταλαμπάδευσαν και κράτησαν ζωντανή την πίστη μας, όλα αυτά τα δύο χιλιάδες χρόνια της χριστιανοσύνης. Αδελφοί, η σημερινή εορτή, η εκκλησιαστική θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Εορτή της Γυναίκας, όπου, οι Μυροφόρες είχαν το πρωταγωνιστικό ρόλο, να γίνουν φωτεινοί οδοδείκτες μας, στους δύσβατους και σκοτεινούς δρόμους, που διέρχεται σήμερα η ανθρωπότητα και η Ορθόδοξη πίστη μας, μας παραδειγματίζει να διδαχθούμε απ’ αυτές το θάρρος του μυαλού, την ανδρεία της καρδιάς και την δύναμη της ψυχής των, ώστε να γίνουμε μέτοχοι της Του Χριστού Παρουσίας όπως εκείνες και όχι απλοί θεατές της ζωηφόρου Αναστάσεως. Αμήν
Χριστός Ανέστη, Χρόνια πολλά
Πρεσβ. Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου)

Ι. Μητροπόπολεως
Δημητριάδος