«Αφέντες Άπαντα Ηκολούθησαν Αυτώ»

Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

Το κάλεσμα των πρώτων μαθητών, μας εξιστορεί σήμερα ο
Ευαγγελιστής Λουκάς κατά την ευαγγελική μας περικοπή,
αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Καθώς λοιπόν, ο Κύριός μας
βρισκόταν στη λίμνη Γεννησαρέτ, εντόπισε δύο πλοία τα
οποία, όπως ακούσαμε, είχαν τελειώσει από την εργασία του
ψαρέματος, ανεπιτυχώς και οι άνθρωποί των, έπλεναν και
μάζευαν τα δίκτυα ώστε να τα έχουνε έτοιμα διά την επόμενη
ημέρα.
Ποιοι ήταν οι τότε άγνωστοι και τυχαίοι αλιείς; Ο Σίμωνας
Πέτρος και οι δύο υιοί του Ζεβεδαίου, Ιάκωβος και Ιωάννης, οι
μετέπειτα φωστήρες της οικουμένης, γνωστοί τοις πάσι,
Απόστολοι του μηνύματος της σωτηρίας της πνευματικής
υποστάσεώς μας, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών
Ιησού Χριστού. Τους ζητά, αφού πρώτα ανέβηκε στο
πλοιάριον, να απομακρυνθούν λίγο από την στεριά, ώστε να
κηρύξει στο πλήθος, στους όχλους, όπως χαρακτηριστικά
αναφέρει. Όπως και έγινε. Όταν τελείωσε την ομιλία Του, ζητά
απ’ τον Σίμωνα να ανοιχτούν πάλι στα βαθιά και να ξαναρίξουν
τα δίχτυα στη θάλασσα, προγνωρίζοντας την αποτυχημένη
προσπάθεια και τους κόπους των.
Εκείνος, έχοντας αρχίσει, κατά κάποιο τρόπο, να κατανοεί ότι
δεν είχε μπροστά του έναν κοινό από τους πολλούς
διδασκάλους της εποχής που κυκλοφορούσαν, του λέγει πως
πάρα την κούρασή των, για Εκείνον και μόνο, θα το έκανε. Το
αποτέλεσμα; Τόσο μεγάλη ήταν η συγκομιδή των ιχθύων, που
χρειάστηκε και το δεύτερο πλοίο να προσέλθει, ώστε να
μοιραστούν το φορτίο, διότι από το τόσο βάρος υπήρχε
κίνδυνος να βυθιστούν. Θαύμα θαυμάτων, δεικνύοντάς τους
πως από εκείνη τη στιγμή και μετά, τόσο μεγάλες θα ήταν οι
αλιευτικές τους ικανότητες, όχι όμως σε ιχθύες, αλλά σε ψυχές

ανθρώπων. Επιστρέφοντας, λοιπόν, στη στεριά, ο Πέτρος του
ζητά να κατέβει από το σκάφος, διότι θεωρούσε τον εαυτό του
πολύ αμαρτωλό και ανάξιο ώστε να παρευρίσκεται δίπλα του
ο Χριστός. Το αποτέλεσμα, και εκεί που θα μείνουμε και μας
αφορά και εμάς σήμερα, είναι η κατάληξη του ευαγγελιστή
«αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ».
Αυτή τη φράση και στάση ζωής, πρέπει να ακολουθήσουμε κι
εμείς σήμερα, έτσι ώστε να αποκτήσουμε επιστάτη στη ζωή
μας, όπως αποκάλεσε ο Πέτρος τον Κύριόν μας, όχι επιστάτη
εξουσιαστικό και απαιτητικό, αλλά επιστάτη αγάπης, χαράς
και αθανάτου ζωής. Τώρα, πώς μπορούμε να ενσωματώσουμε
αυτή την πρόταση στη ζωή μας; Στο σήμερα; Στο τώρα;
Πρώτον, αφήνοντας πίσω τον κακό μας εαυτό, απέναντι σε
όλους τους αδελφούς μας, ακόμα και σε εκείνους που μας
έχουν βλάψει. Δεν μπορούμε, βέβαια, πολλές φορές και
ανθρώπινο είναι αυτό, να τα βάλουμε όλα στην άκρη, αλλά ως
μαθητές του Χριστού, μπορούμε έστω, να απαλλαγούμε από
το μίσος και να ζητούμε διαμέσου της προσευχής, το έλεος του
Θεού και για εκείνους και για εμάς τους ίδιους. Δεύτερον, να
αφήσουμε πίσω μας την ατομικότητά μας. Όταν είμαστε
ατομιστές, δεν υπηρετούμε τον Χριστό, αλλά τον
καταστρεπτικό μας εγωισμό, που είναι αποτέλεσμα και
επιδίωξη του διαβόλου, ώστε να διασπάσει την ενότητά μας
και να δημιουργήσει σύγχυση, απώλεια και απομάκρυνση από
τον φιλεύσπλαχνο επιστάτη. Τρίτον και τελευταίο, να
φροντίζουμε, παρά την αμαρτωλότητά μας, να εισαγάγουμε
στο δικό μας, χοϊκό σκαρί, τον σωτήρα Χριστό. Πώς;
Ακολουθώντας Τον στο δικό Του και τόσο ηγιασμένο πλοίο,
την Θεοΐδρυτη εκκλησία μας. Μετέχοντας στο μυστήριο των
μυστηρίων, την Θεία Ευχαριστία, που μας δίνει τη δυνατότητα
να τον έχουμε πάντα μαζί μας, μέσα μας, ως άλλο
αλεξικέραυνο, απορροφώντας τις δαιμονικές επιθέσεις που
ιδίως στις μέρες μας και όσο περνάει ο καιρός, θα γίνονται
ισχυρότερες και μεγαλύτερες σε διάρκεια.

Αδελφοί, ο Χριστός είναι εδώ, πανταχού παρών και τα πάντα
πληρών, δική μας η απόφαση λοιπόν, αν θα απαρνηθούμε ό,τι
μας κρατά δεδεμένους στο εδώ, μικρό μας πέρασμα ή αν θα
επιλέξουμε να αφήσουμε πίσω όλα τα επίκαιρα, κερδίζοντας
όλα τα αιώνια, δίπλα στον της πίστεως αρχηγό και τελειωτή,
Ιησού Χριστό.
Αμήν.