Ο Των Θαυμάτων Στόχος
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού
Ένας επιδιωκόμενος πόθος και αίτημα πολλές φορές των ανθρώπων
και ειδικά ημών των χριστιανών, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί ανά τους
αιώνας, είναι το θαύμα. Μάλιστα πολλές φορές, απαιτείται ή θα
μπορούσαμε να πούμε ακόμα καλύτερα, πως η θαυματουργία με
ιαματικό χαρακτήρα κυρίως, εκβιάζεται από τους πιστούς προς τον
Θεόν, χρησιμοποιώντας το σαν κριτήριο, λανθασμένο πάντα,
εγκυρότητας της πίστεως. Δημιουργείται μια σχέση δούναι και λαβείν.
Μου πραγματοποιεί ο Χριστός το θαύμα; Πιστεύω, δεν γίνεται το δικό
μου θέλημα; Δεν υπάρχει Θεός ή υπάρχει για λίγους και εκλεκτούς.
Στην σημερινή Ευαγγελική μας περικοπή, όπως το ίδιο συμβαίνει και
στην περικοπή της σημερινής εορταζομένης Αγίας μας, της Αγίας
Παρασκευής, βλέπουμε τον Χριστό να θεραπεύει. Στην μεν πρώτη της
Κυριακής, δύο τυφλούς και μετέπειτα έναν άνθρωπο κωφό και
δαιμονιζόμενο, στη δε της Αγίας μας, την αιμορροούσα γυναίκα. Ίσως
για αυτόν το λόγο κάποιοι αδελφοί μας οι οποίοι είναι λάθος
κατηχημένοι, εμμένουν μόνο στο θαύμα και η πίστη τους διακατέχεται
από σκαμπανεβάσματα ανάλογα με τον θαυματομετρητή θα λέγαμε
που ορίζουν οι ίδιοι, μην κατανοώντας την ουσία αυτών των
υπερφυσικών παρεμβάσεων, που ευρίσκεται όχι σε αυτήν εδώ την
πρόσκαιρη ζωή μας, μα στη ζωή που αρχίζει δίχως τέλος, δίχως πόνο,
δίχως θλίψεις και στεναχώριες, μετά τον κατά κόσμο θάνατο αλλά κατά
Χριστόν κοίμηση και αιωνιότητα.
Αδελφοί, τι πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε και να διαπιστώσουμε
ώστε να έχουμε από εδώ και τώρα τον Χριστό δίπλα μας, κοντά μας και
μέσα μας με υγιή τρόπο, με βεβαιότητα σωτηρίας, χαρά και πληρότητα
εσωτερικής γαλήνης; Το πρώτο, πως το ανθρώπινο σαρκίο μας είναι
φθαρτό. Ακούσαμε τόσους ανθρώπους να θεραπεύονται από τον
Χριστό, να γίνονται καλά, όμως ας αναρωτηθούμε έζησε κανείς από
αυτούς αιώνια; Ζει κανείς τους σήμερα; Όχι βέβαια όλοι εκοιμήθησαν,
όμως η θεραπευτική παρέμβαση και συνάντηση που είχαν με τον
Κύριόν μας, τους χάρισε την αθανασία των ψυχών τους. Δεχόμενοι το
θαύμα με πίστη, δεν άλλαζε μόνο η εξωτερική τους κατάσταση αλλά
προπάντων η εσωτερική και μεταλλάσσονταν πνευματικά, ξεπερνώντας
τα σύνορα του μέχρι τότε τέλους, του τάφου. Δεύτερον, να
καταλάβουμε αυτό που έλεγε ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, ότι η
γνώση δεν είναι φως, μα το αντίθετο, το φως είναι γνώση και όπου
αναφέρεται η λέξη φως, εννοούσε τον Χριστό. Για να μπορέσουμε να
κατανοήσουμε τον λόγο των θαυμάτων, πρέπει πρώτα να έχουμε
κεκτημένη αυτή την ιδιότητα του φωτός, το φως του Χριστού. Όταν
γνωρίζουμε τον Χριστό έχουμε γνώση. Όταν η μόνη γνώση που μας
διακατέχει είναι αυτή η ακαδημαϊκή και όχι η εμπειρική, δεν θα
αναγνωρίζουμε τον Θεό και ούτε θα καταλαβαίνουμε τις ενέργειές Του,
μάλιστα θα τις παρερμηνεύουμε και θα τις παρεξηγούμε διότι η πίστη
μας θα χωλαίνει. Και τρίτον, να πάψουμε να είμαστε δίψυχοι. Δηλαδή
να έχουμε ανθρωποκεντρικά πάντα δύο θελήματα, αλλά να
πολεμήσουμε και να αγωνιστούμε ώστε το δικό μας, απλά να
συμβαδίζει με του Θεού. Το δικό Του να είναι δικό μας και όχι το δικό
μας δικό Του. Όταν το καταφέρουμε αυτό η ζωή μας θα απλοποιηθεί
και θα απαλλαγούμε από πολλά πάθη μας, τον εγωισμό, την
υπερηφάνεια και το φθόνο.
Αδελφοί, οι Άγιοι όλοι που τιμούμε και εορτάζουμε εμείς σήμερα,
αφού πρώτα έλαβαν το στέφανο του αγιασμού από τον Δεσπότη
Χριστό, δε ζητούσαν το θαύμα για τον εαυτό τους, μα για τους
βασανιζόμενους αδελφούς τους, έτσι ώστε να γνωρίσουν και εκείνοι
τον Θεό, και να κερδίσουν μέσω της ίασης του σώματος την ίαση της
ψυχής τους. Έχοντας λοιπόν γνώση των όσων προαναφέραμε, να
παρακαλούμε τον Χριστό για όλο τον κόσμο και όταν αυτό γίνεται από
καρδιάς, τότε η μέριμνά Του θα επισκιάζει και εμάς πάντα προς
συμφέρον και σωτηρία των ψυχών ημών.
Αμήν.