ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΆ ΦΕΡΌΜΕΝΟΙ

Ένα στοιχείο που παρατηρούμε κατά την Παλαιά και μετέπειτα την Καινή Διαθήκη, είναι η ζωντανή παρουσία και ενέργεια του Θεού,στις ζωές των ανθρώπων, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Το ίδιο, διά της ακοής του Αγίου μας Ευαγγελίου, είδαμε, ζήσαμε και σήμερα, την θαυματουργική θεραπεία, του τριάντα και οκτώ έτη παραλυτικού άνθρωπου. Προσέξτε όμως, ο άνθρωπος αυτός δεν έλαβε την ίαση του σώματός του, κατά τον
παραδοσιακό της εποχής τρόπο που ακούσαμε,κατά την έλευση δηλαδή του Αγγέλου Του Θεού που· «ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ», ανακάτευε το νερό, στην προβατική κολυμβήθρα, όπου όποιος κατάφερνε να εισέλθει πρώτος μέσα, θεραπευόταν όποια ασθένεια και να είχε, μα
από τον ίδιο τον Υιό και Λόγου του Θεού, τον Χριστό.
Έτσι λοιπόν, ο Χριστός βλέποντάς τον, τον πλησίασε γεμάτος πατρική αγάπη και στοργή, αφού ήδη προγνώριζε τα πολλά έτη της κακουχίας του και εκεί κάνει κάτι, που σχεδόν πάντα έκανε, πριν χαρίσει την υγεία της κατά χάριν αθανάτου ψυχής και μετέπειτα, του φθαρτού σαρκίου, του σώματος. Τι ήταν αυτό; Του δίνει το αυτεξούσιο και τον ρωτά· «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;», (θέλεις να γίνεις καλά;) Γιατί τον ρωτάει, δεν θα μπορούσε
άραγε, ο ίδιος ο Σωτήρας όλης της ανθρωπότητος να τον θεραπεύσει στη στιγμή; Και βέβαια θα μπορούσε αδερφοί, μα μας δείχνει την απέραντη ελευθερία που μας έχει δοθεί και πως Εκείνος, πάντα περιμένει εμάς, για να μας χαρίσει όλες τις δωρεές Του, ό,τι κι αν Του ζητήσουμε, αρκεί να είναι προς όφελος και σωτηρία των ψυχών ημών. Δεν έχουμε και
δεν πιστεύουμε σε έναν Θεό εγωιστή, σε έναν Θεό που είναι φορτωμένος με όλα τα δικά μας φθαρτά πάθη, Του Οποίου, Του αρέσει να βασανίζει τους ανθρώπους και να ικανοποιείται με αυτό τον τρόπο. Έχουμε ένα Θεό που πονάει, θρηνεί για τις πράξεις μας, έστω και για κάθε έναν από εμάς, ξεχωριστά, όταν παίρνουμε τον δρόμο της απωλείας, και
προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας επαναφέρει στην προστατευομένη ποίμνη, όπως ακούμε και στην παραβολή του χαμένου προβάτου· «Κατά Λουκά, Κεφάλαιο ΙΕ’ (15) 1-10». Έτσι λοιπόν, παίρνοντας την συγκαταβατική απάντηση του ανθρώπου, τον θεραπεύει και του
λέει να προσέχει στην υπόλοιπη ζωή του, ώστε να μην αμαρτάνει, ζώντας έναν ενάρετο βίο, βάση των εντολών του Θεού. Αδελφοί, ας προβληματιστούμε και εμείς, κατανοώντας ποιος είναι ο Χριστός που
πιστεύουμε και άν όντως Τον πιστεύουμε όπως Του πρέπει και Του αρμόζει. Το πρώτο, που πρέπει να κάνουμε, είναι να εμπεδώσουμε, πως ο καθένας από εμάς έχει αυτή την προσωπική συνάντηση με τον Χριστό, όπως ο άνθρωπος της ιστορίας μας, μάλιστα όχι μόνον να Τον δούμε, αλλά και να Τον φέρουμε μέσα μας, με το μυστήριο των μυστηρίων,
την Θεία Κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του. Οι άνθρωποι της εποχής,πριν την εμφάνιση του Χριστού, της Παλαιάς Διαθήκης, μα και κατά τη διάρκεια της εδώ παρουσίας Του, δεν γνώριζαν, δεν τους είχαν διανοιχθεί οι οφθαλμοί της καρδίας και της νόησής των,
οπότε, δέχοταν τα θαύματα ως τον προπομπό, του Μέγα θαύματος του ερχομού του ίδιου του Μεσσία. Εμείς, τι χρεία έχουμε θαυμάτων; Έχοντας τον ίδιο τον Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, που μας προσφέρεται συνεχώς; Ας εκτιμήσουμε ό,τι είχαμε πριν τον ιό, που στην ουσία δεν του δίναμε καμία
σημασία, και λέγαμε, θα κοινωνήσω την άλλη Κυριακή ή το Πάσχα, ή τα Χριστούγεννα και να κατανοήσουμε πως την άλλη Κυριακή, ή όποια άλλη μεγάλη εορτή, ίσως δεν μας δοθεί η ευκαιρία, όπως και έγινε στην πραγματικότητα, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Το
δεύτερο που πρέπει να σκεφτούμε, είναι ότι στις 17 του μήνα, θα ανοίξουν και πάλι οι εκκλησίες μας, άρχισαν κάποιοι επιστήμονες και κάποιοι μορφωμένοι ή «παραμορφωμένοι» άνθρωποι, από εκείνους που μας κυβερνούν, να αμφισβητούν
δημόσια την Θεία Κοινωνία, τώρα τις τελευταίες ημέρες, το τελευταίο διάστημα,θέλοντας να αποδυναμώσουν την πίστη που μας κρατά ενωμένους τόσα χρόνια. Η αποδυνάμωση της πίστεως, κάνει τους ανθρώπους ευάλωτους και εύκολα ελεγχόμενους. Αδελφοί, να γίνουμε λοιπόν ομολογητές της Πίστεώς μας, προσερχόμενοι στους Ναούς,
παραλυτικά φερόμενοι, λόγω των αμαρτιών μας, πάντα με τις απαραίτητες προφυλάξεις, όπως μας έχουν πει οι ειδικοί και το κυριότερο, κοινωνώντας τον Χριστό, δείχνοντάς τους, πως έχοντας Εκείνον, δεν φοβόμαστε τίποτα, «ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών», διότι το Άγιον Ποτήριον δεν προσφέρει ιό αρρώστιας, θλίψης, πόνου και θανάτου, μα μόνο
Υιό Θεού, ιάσεως, σωτηρίας, χαράς και αιωνίου ζωής.
Αμήν
Χριστός Ανέστη, Χρόνια πολλά
Πρεσβ. Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόπολεως
Δημητριάδος