«Όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις»

Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των
δύο ιχθύων μας εξιστορεί στην σημερινή ευαγγελική μας
περικοπή ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, αγαπητοί εν Χριστώ
αδελφοί. Και είναι ένα γεγονός το οποίο κατέχει σπουδαίο
ρόλο, μέσα στις αγιαστικές και ευχαριστιακές πράξεις της
Εκκλησίας μας, αφού αναφέρεται και στις ευχές της
αρτοκλασίας και στα υψώματα που διαβάζουμε κατά τις
μεγάλες εορτές.
Ενώ ο Κύριος μας λοιπόν κήρυττε στο πλήθος, σε ερημικό
τόπο, η νύχτα κατέφτανε. Οι άνθρωποι όμως δεν είχαν πάρει
μαζί τους τρόφιμα και οι μαθητές επεσήμαναν τα μέχρι
στιγμής δεδομένα στον Χριστό, ώστε να τους απολύσει, να
τους αφήσει να γυρίσουν στον τόπο, τους στα σπίτια τους. Ο
Διδάσκαλός μας τους λέγει να τους δώσουν από τα δικά τους
βρώματα που είχαν προμηθευθεί για ιδία χρήση. Όμως δεν
είχαν παρά μόνο πέντε άρτους όλους και όλους μαζί τους και
δύο ιχθύες. Τότε κελεύει να τα φέρουνε μπροστά Του και
αφού ανασήκωσε το βλέμμα Του στον ουρανό, τα ευλόγησε
και τους τα έδωσε να τα διαμοιράσουν στο πλήθος. Εδώ
πρέπει να σταθούμε στον αριθμό των παρευρισκομένων
ανθρώπων, που όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής, ήσαν πέντε
χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται οι γυναίκες των και
τα παιδιά των. Και ιδού «Όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως
τάξις», οι μαθητές διανέμοντας σε όλους τα τρόφιμα
πλουσιοπάροχα, όχι μόνο χόρτασαν άπαντες αλλά είχαν και
δώδεκα κοφίνια (καλάθια) με περισσεύματα.
Ένα θαύμα αδελφοί, οφθαλμοφανούς αποδείξεως της
Θεότητος του Ιησού. Το είδαν τόσες χιλιάδες ανθρώπων, το
έζησαν και μαρτύρησαν περί αυτού και μάλιστα ένα γεγονός
το οποίο και πάλι ο Χριστός όπως πάντα άλλωστε, θέλει να μας

διδάξει, από τότε έως και σήμερα, περνώντας μας πάρα πολλά
μηνύματα, που χαρακτηρίζονται από σοφία και
διαχρονικότητα.
Ας δούμε λοιπόν κάποια από αυτά τα οποία στην επίκαιρη
και τόσο δύσκολη εποχή που ζούμε και που θα γίνει ακόμα πιο
σκληρή, θα σταθούν στηρίγματα και θα μετατρέπουν την
απαισιοδοξία σε ελπίδα, ελπίδα Χριστού.
Πρώτα απ’ όλα, μας δείχνει πως ο Θεός μας νοιάζεται. Θα
μπορούσε να τους είχε αφήσει νωρίτερα να φύγουν, όμως δεν
αρκείται μόνο στις ψυχικές ανάγκες των ανθρώπων, του
κηρύγματος που τους έκανε αλλά και στις υλικές. Τους κρατάει
εκεί, τους καλύπτει τα κενά των ψυχών των όμως τους
καλύπτει και τα βιολογικά κενά και στην προκειμένη
περίπτωση την πείνα. Τι πανοικτίρμων, αγαθός και
φιλάνθρωπος θα ήταν άλλωστε, αν δεν ενδιαφερόταν για το
δημιούργημά Του στην ολότητα αυτού. Δεύτερον, μας
πρωτυπώνει την εικόνα της ζωής μαζί Του. Ποια είναι αυτή; Η
εικόνα του παραδείσου, όπου όλοι μαζί θα έχουμε την
ανυπέρβλητης αξίας και λάμψης θέα Του, μη έχοντας ανάγκη
από τίποτε άλλο. Βλέπετε και εκείνοι δεν φοβήθηκαν ούτε την
απόσταση να φύγουν από τις πόλεις των, ούτε να
απομακρυνθούν από τα σπίτια των, ούτε τη νύχτα αφού είχαν
μπροστά τους το Ανέσπερον Φως, που φωτίζει κάθε σκοτεινή
πτυχή των αμαρτιών μας. Και τρίτον, πως η προσμονή του για
εμάς είναι παντοτινή. Τόσες χιλιάδες άνθρωποι ήταν εκεί, θα
μπορούσαν να είναι και άλλοι τόσοι. Έτσι κι εμείς πολλές
φορές χανόμαστε μακριά Του, όμως διαμέσου της Εκκλησίας
μας και των μυστηρίων, ιδίως δε της κοινωνίας του Σώματος
και του Αίματος Του, είμαστε πάντα ευπρόσδεκτοι στο γεμάτο
αγάπη κάλεσμά Του.
Αδελφοί, ο Χριστός μπορεί να μας αποστραφεί, μόνο όμως
όταν εμείς το θελήσουμε και το επιλέξουμε και να είστε
σίγουροι πως επειδή πάνω απ’ όλα δεν κατοικεί στον ουρανό,
μα μέσα στις καρδιές μας, στην καρδιά του καθενός από εμάς,
όσες αρρώστιες και κορωναϊοί αν έλθουν ή όσες δύσκολες και

κρίσιμες στιγμές για την πατρίδα μας και το Έθνος, δεν θα μας
αφήσει. Όταν μπορεί να πιστέψουμε κάτι τέτοιο γινόμαστε
αγνώμονες, διότι μας έχει αποδείξει πως πάντα ήταν και είναι
δίπλα μας και ξεπεράσαμε όλες τις δυσκολίες. Ένα θέλει και
ζητάει από εμάς, την αγάπη και την αποδοχή στην καρδιά μας
και τότε η δική Του προστασία θα είναι δεδομένη όπως και
στους ανθρώπους της Ευαγγελικής μας περικοπής, εις τους
αιώνας των αιώνων.
Αμήν.