Απαντώντας στις ‘’Κλήσεις’’ του Χριστού και στις ‘’Κλίσεις’’ του Εσωτερικού μας Εαυτού
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού
Την κλήση, με την έννοια του καλέσματος, ακούσαμε στην
σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί
από τον Κύριόν μας, στους πρώτους τέσσερις μαθητές Του, τον
Πέτρο και τον αδερφό του Ανδρέα, όπως επίσης τον Ιάκωβο
και τον αδερφό του Ιωάννη τους υιούς του Ζεβεδαίου. Εκείνοι
ήδη προ γνωρίζοντας για Εκείνον, εξ ακοής, από τον Ιωάννη
τον βαπτιστή, αμέσως αφέντες την μέχρι στιγμής, θα
μπορούσαμε να πούμε, στρωμένη ζωή τους, ευθύς Τον
ακολούθησαν.
Ποιος θα τους το έλεγε ή οι ίδιοι πού να φανταζόταν πως από
απλοί αλιείς, χωρίς κάποια ιδιαίτερη γνώση, θα γινόταν
μετέπειτα μάρτυρες θαυμάτων Του ίδιου του Θεανθρώπου,
αλιείς ανθρώπινων ψυχών όπως τους το είχε ήδη πει,
φωστήρες όλης της Οικουμένης του Σωτηριόδους σχεδίου του
Θεού προς τους ανθρώπους και πως θα έμεναν στην ιστορία
ως παραδείγματα για εμάς, τιμώμενοι ανά τους αιώνας για την
ζωή και την εργασία των.
Τι ήταν όμως ή τι σημαίνει όλη αυτή η συμπεριφορά τους; Το
πώς δηλαδή άφησαν τα πάντα, οικογένεια, φίλους, εργασία
και έτρεξαν πίσω από Κάποιον που ούτε καν γνώριζαν; Ήταν
σε συνδυασμό με την κλήση που δέχτηκαν με το φωνήεν ‘’η’’
γραμματικά και η κλίση που και οι ίδιοι διακατείχαν με το
φωνήεν ‘’ι’’. Τι δηλώνει η λέξη με απλά λόγια όταν την
γράφουμε με ‘’ι’’; Δηλώνει την ροπή και την έφεση που έχουμε
για κάτι, την εσωτερική μας κλίση σε κάτι, (π.χ. έχει κλίση στα
μαθηματικά ή έχει κλίση στην μουσική), δηλαδή του αρέσει το
συγκεκριμένο αντικείμενο και με την πρώτη ευκαιρία το
δείχνει, μάλιστα και στην κατάκτηση της γνώσεως φαίνεται, το
αντιλαμβάνεται πολύ πιο εύκολα και στην εξέλιξη της μάθησης
η οποία γίνεται πιο γρήγορα, πιο ευχάριστα και πιο
εποικοδομητικά.
Έτσι λοιπόν και οι Απόστολοι, πέρα της κλήσης που δέχτηκαν,
είχαν και την εσωτερική κλίση προς τα θέματα που
απασχολούσαν τότε τους Ιουδαίους για τον ερχομό του
Μεσσία και την σωτηρία του Ισραήλ, μπορεί βέβαια με άλλη
έννοια στο μυαλό τους, μα πάντα προγνωρίζοντας ο Χριστός τα
μέλλοντα συμβαίνει, φέρνει τις καταστάσεις στο σωστό δρόμο,
προς όφελος και σωτηρία των ανθρώπων.
Αδελφοί, οι κλήσεις του Θεού προς τους ανθρώπους, προς
εμάς, είναι άπειρες. Ξεκινώντας από την πρώτη και
ουσιαστικότερη, η οποία είναι και η γενέθλιος ημέρα της ζωής
μας και εκκλησιαστικά, δηλαδή της βαπτίσεώς μας. Εκεί κι
εμείς σαν άλλοι Απόστολοι, δεν καταλαβαίνουμε πολλά ίσως
και τίποτα, λόγο ηλικίας, όμως η Θεία Χάρις επενεργεί πάνω
μας, αρχικά ως προστασία και μετέπειτα ως το ανεξίτηλο
σημάδι του Χριστού στη ζωή μας. Μεγαλώνοντας και
καταλαβαίνοντας περισσότερο πια τον εαυτό μας, οι κλήσεις
συνεχίζονται και σε αυτό το κομμάτι παίζει μεγάλο ρόλο η
ανατροφή μας, τα ερεθίσματα που μας δίνονται από το σπίτι
και την οικογένειά μας. Αν ένα παιδί το φέρουμε στην
εκκλησία κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα για να κοινωνήσει,
λογικό είναι να μην θέλει και να κλαίει και έπειτα οι γονείς
στεναχωριούνται και αναρωτιούνται για το τι φταίει, χωρίς να
καταλαβαίνουν πως εκείνοι οι ίδιοι ευθύνονται για αυτή την
κατάσταση.
Η κάθε εκκλησιαστική και αγιαστική πράξη είναι και μια
ξεχωριστή κλήση για εμάς, ένα ταρακούνημα πολλές φορές,
ένα ξύπνημα της πνευματικής μας συνειδήσεως.
Αντιλαμβανόμενοι λοιπόν, σωστά τις κλήσεις Του προς εμάς,
είμαστε υπεύθυνοι στο να τις μεταλαμπαδεύσουμε και στις
νεότερες γενεές, στα παιδιά μας, έτσι ώστε ο Χριστός, να είναι
πάντα ενεργός συμπαραστάτης μας και όχι ένας απόμακρος
Θεός, που τον επιζητούμε και τον επικαλούμαστε μόνο στις
δύσκολες στιγμές, όμως για τον Κύριο μας ποτέ δεν είναι αργά,
αρκεί και τότε να ενεργοποιηθούμε, θέτοντας σε λειτουργία
τον δέκτη της δικής μας πνευματικής και εσωτερικής κλίσης.
Όλοι έχουμε την έφεση και τη ροπή προς το άγνωστο, το
Θείο που άλλοι το ονομάζουν ανώτερη δύναμη, άλλοι το
φοβούνται, ίσως για να του επιφορτώνουν τα δεινά που μας
έρχονται και τις αποτυχίες μας, άλλοι το θαυμάζουν, μα στην
ουσία ό,τι όνομα και χαρακτηρισμός να του δοθεί είναι ένας, ο
Τριαδικός Θεός.
Ας αποβάλουμε την ραθυμία, την τεμπελιά που μας
διακατέχει κι ας ψάξουμε για την εσωτερική μας κλίση. Δεν
κάνουμε όλοι για όλα, δεν θα κλειστούμε όλοι στα
μοναστήρια, δεν θα γίνουμε όλοι ιερείς, μα η σωστή σχέση
μας με το Χριστό μας φέρνει όλους αδιακρίτως στο ίδιο
αποτέλεσμα, στην Επουράνιο Βασιλεία. Άλλωστε και οι
περισσότεροι Άγιοι Θεοδείκτες για εμάς, δεν ήταν ρασοφόροι
μα πάνω απ’ όλα αγωνιστές, απαντώντας στην κλήση του
Θεού, ανακαλύπτοντας την ίδια τη δική τους εσωτερική κλίση,
η οποία πάντα υπάρχει σε όλους μας, ανάλογα από τα
ερεθίσματα που έχουμε λάβει, και την κατήχησή μας, αρκεί να
προσπαθούμε να την αντιλαμβανόμαστε ορθά και μόνο δια
μέσου της μίας, ασφαλούς και σίγουρης οδού, της Εκκλησίας
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Αμήν.