Γεφυρώνοντας τα Χάσματα
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού
Τους Αγίους ενδόξους, μεγάλους, πανευφήμους και
πρωτοκορυφαίους Αποστόλους τιμά η εκκλησία μας σήμερα,
αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, τον Πέτρο και τον Παύλο.
Ο μεν Πέτρος, από τους πρωτόκλητους μαθητές του Κυρίου
μας, αφήνοντας τα πάντα Τον ακολούθησε, ήταν αυτός που
έγινε μάρτυρας όλης της επίγειας δράσης του Χριστού, μέχρι
την Σταύρωση, την Ανάσταση, την Ανάληψη και τέλος την
Πεντηκοστή. Ήταν εκείνος που λόγω της ανθρώπινης
αδυναμίας και του φόβου του, τον αρνήθηκε τρεις φορές το
βράδυ της συλλήψεως, όμως η από καρδιάς μεταμέλεια, τον
επανέφερε στην πίστη του και την θέση του, στην χορεία των
Αποστόλων. Ήταν επίσης εκείνος, που την ημέρα της
Πεντηκοστής με το φλογερό κήρυγμά του έκανε τρεις χιλιάδες
ανθρώπους να πιστέψουν στο Χριστό, να βαπτιστούν και να
δημιουργηθεί έτσι το πρώτο πλήρωμα της Εκκλησίας μας. Η
πέτρα η σταθερά, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η Εκκλησία
του Χριστού, η Εκκλησία που εμείς σήμερα έχουμε, και μέσω
αυτής επικοινωνούμε, κοινωνούμε τον Χριστό εις άφεσιν
αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιων. Ο δε Σαούλ, μετέπειτα Παύλος, γνώρισε τον Κύριον μας αργότερα και κάτω από άλλες συνθήκες. Ξεκίνησε ως ένας
φανατικός διώκτης των Χριστιανών, μάλιστα δε, αναφέρεται
πως παρευρίσκονταν και στην εκτέλεση του Πρωτομάρτυρος
και αρχιδιάκονου Στεφάνου, ως βαστάζων των ιματίων των
εκτελεστών, όμως ο Θεός, βλέποντας μέσα του κάποια καλά
στοιχεία που υπήρχαν, είχε άλλα σχέδια για εκείνον. Στην
πορεία του προς την Δαμασκό του απεκαλύφθη, γνωστό το
γεγονός ιστορικά, για όλους μας, ‘’Σαούλ, Σαούλ τι με διώκεις;’’, τον επισκέφτηκε και θαυματουργικά του απέδειξε ποιός ήταν ο Χριστός που εκείνος αποστρεφόταν. Τον μετέτρεψε σε έναν άξιο, γεμάτο πόθο και θέρμη καρδιάς, ιεραπόστολο του Ευαγγελίου, διαδίδοντας ανά την Οικουμένη,
την πίστη στον ένα και μοναδικό Θεό Ιησού Χριστό.
Τι μας διδάσκουν λοιπόν αυτές οι τόσο ισχυρές προσωπικότητες των δύο Αγίων αντρών; Πρώτα απ’ όλα να μάθουμε να αποφεύγουμε αυτό που μας κατατρώει και μας κρατά πάντα πίσω και μακριά από τον ίδιο το Χριστό, την
εύκολη κριτική. Κάποιοι έκριναν τον Πέτρο για την άρνηση στο
πρόσωπο του διδασκάλου του, όπως επίσης και τον Παύλο, για
το ότι ήταν ένας διώκτης και μάλιστα με φανατισμό κατά των
πρώτων Χριστιανών, όμως είδατε και οι δύο δείχνοντας πρώτα
ταπείνωση, έπειτα μεταμέλεια και στο τέλος μετάνοια
βρέθηκαν μαζί, να είναι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι και
θεμελιωτές της Εκκλησίας μας. Τους βλέπουμε να εικονίζονται
στις αγιογραφίες αγκαλιασμένοι, με την εκκλησία του Χριστού
στο μέσω αυτών και να την κρατούν. Δεύτερον, να
καταλάβουμε και να κατανοήσουμε πως η αγάπη είναι μία και
περνά μόνο από το πρόσωπο του Χριστού, ώστε να μπορεί να
είναι υγιής. Τι εννοούμε με αυτό; Ο Χριστός δεν διαχωρίζει
πρόσωπα και δεν τον απασχολεί το μέγεθος της αμαρτίας μας,
αρκεί να έχουμε διάθεση ειλικρινούς μεταμέλειας. Βλέπετε, ο
ένας ήταν από την αρχή κοντά του, ο άλλος πολύ αργότερα,
όμως η μετάνοια μειώνει τις αποστάσεις, γεφυρώνει τα
χάσματα και η αγάπη του Θεού μας φέρνει πάντα στον ίδιο
δρόμο, απ’ ‘όπου και αν ξεκινήσαμε και στο ίδιο αποτέλεσμα,
τον στόχο του κάθε ενός από εμάς που βρισκόμαστε σήμερα
εδώ και τους τιμούμε, την Θέωση, να φτάσουμε στο κατ’
εικόνα και καθ’ ομοίωση, διά των παραδειγμάτων πάντων των
Αγίων μας. Αδελφοί, να γίνουμε μιμητές των Αποστόλων,
απαλλασσόμενοι από τις κακίες και την κρίση κατά των
αδελφών μας, κοιτώντας πάντα να εξομαλύνουμε τις σχέσεις
μας μαζί τους, διότι έχοντας μετάνοια το μόνο που θα αποκομίσουμε είναι αγάπη και η αγάπη δίχως κοινωνία ανθρώπων, αδελφών δεν υφίσταται, είναι απρόσωπη. Αν καταφέρουμε βαθιά μέσα μας, να κατανοήσουμε πως κάθε άνθρωπος είναι πραγματικά και μία εικόνα Θεού, η ενότητα
θα μας διέπει και πάντοτε ο Χριστός θα βρίσκεται μπροστά
μας, δίπλα μας, πλάι μας, προγευόμενοι από την εδώ ζωή, την επουράνιο άνω Ιερουσαλήμ. Αμήν.
Χρόνια Πολλά, και Ευλογημένα.