Η Εσωστρέφεια Της Ορθής Πίστεως
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού
Ένας Ρωμαίος αξιωματούχος, Εκατόνταρχος στο βαθμό,
δηλαδή κελευστής, άρχων εκατό αντρών, στρατιωτών
αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ήταν ο πρωταγωνιστής της
σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Αυτός λοιπόν, ο τόσο ισχυρός άνδρας, πλησίασε τον Κύριόν μας, έχοντας βέβαια ακούσει για αυτόν και τα θαύματα που επιτελούσε, ζητώντας του βοήθεια. Ένας άρχων του κόσμου
τούτου, τρέχει στον Άρχοντα του σύμπαντος κόσμου, ουρανού
και γης και σε Εκείνον εναποθέτει την τελευταία του ελπίδα,
στο να μπορέσει να θεραπεύσει τον πιστό και αγαπημένο του
δούλο. Ο Χριστός, που σε κανέναν δεν αρνείται το οτιδήποτε, αμέσως
τον ευσπλαχνίζεται και του ζητά να τον οδηγήσει στο σπίτι του,
ώστε να του χαρίσει την ίαση του προσώπου, που τόσο πολύ
επιθυμούσε. Όμως, σε αυτό το σημείο ο Ρωμαίος ειδωλολάτρης, ο κατέχων εξουσία και κοινωνική θέση, τι κάνει; Μας παραδειγματίζει αδελφοί, αποδεχόμενος την αναξιότητα και την αδυναμία της αμαρτωλότητάς του, Του ζητά να πει μόνο ένα λόγο από εκεί όπου βρισκόταν και αυτό
θα έφτανε για να γίνει καλά ο υποτακτικός του. Δεν θεώρησε
άξιο τον εαυτόν του και τον οίκο του, που διέμενε για να
εισέλθει ο Μεσσίας του κόσμου. Φυσικά και το θαύμα
επιτελέστηκε, ο δούλος θεραπεύθηκε και ο Χριστός θαύμασε
την μεγάλη ταπεινότητα και την πίστη, του φαινομενικά
απίστου, μα ουσιαστικά τόσο πιστού ανθρώπου. Αδελφοί, τι πρέπει να μας μείνει από το παράδειγμα αυτού του ανδρός; Πρώτα απ’ όλα, να καλλιεργήσουμε μέσα μας την ουσιαστική ταπεινότητα και όχι την εικονική. Ο έχων αληθινά ταπεινό φρόνημα, δεν αναπαύεται στα καλά και μεγάλα λόγια, στους επαίνους και την δοξολογία του από τους ανθρώπους,
αντιθέτως σε τέτοιες περιπτώσεις νιώθει άβολα και επιζητεί την εσωστρέφεια και την αφάνεια, (π.χ. Ο γέροντας Παΐσιος θεωρούσε μεγάλο κακό, το ότι το όνομα του είχε ακουστεί στον κόσμο, έχοντας αποκτήσει φήμη και θεωρούσε τον εαυτό του ένα σκουριασμένο τενεκέ όπως ο ίδιος έλεγε, που μόνο θόρυβο έκανε και δεν εμπεριείχε τίποτα το ουσιαστικό και
φυσικά πως δεν ήταν άξιος της τιμής των ανθρώπων).
Δεύτερον, η πίστη δεν διατυμπανίζεται και από αυτό δυστυχώς
μέχρι και σήμερα μαστίζεται η εκκλησία μας. Βλέπουμε και
κακώς που συμβαίνει, κάποιους αδελφούς μας να νιώθουν και
να φέρονται θα μπορούσαμε να πούμε, ως οι Ορθοδοξότεροι
όλων, οι μόνοι σωστοί χριστιανοί, έχοντας άποψη για το
καθετί. Η πίστη μας όμως, είναι υπόθεση μεταξύ δύο
προσώπων, του δικού μας και του Θεού, δεν χρειάζεται οι
άλλοι να γνωρίζουν ούτε την προσπάθεια μας, ούτε τις αρετές
μας, αρκεί ο Χριστός να ξέρει, κι εμείς μέσα μας να
προσπαθούμε αγωνιζόμενοι να φτάσουμε στον αγιασμό. Και
τρίτον, να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε εγωκεντρικά μα μόνο Χριστοκεντρικά. Φέρνοντας τον Χριστό στο προσκήνιο
της ζωής μας, όλα τ’ άλλα πάθη και αδυναμίες μας αρχίζουν να
υπερκαλύπτονται από την δική Του παρουσία, η οποία όλα τα
επισκιάζει. Όταν ο Χριστός βρεθεί στο κέντρο της καρδιάς μας,
τότε όλα αλλάζουν, αποκτώντας την απάθεια όχι της
αδιαφορίας και της ραθυμίας, αλλά της εν Χριστώ σιγουριάς,
αναπαύσεως και ηρεμίας. Αδελφοί, η ιστορία του Εκατοντάρχου να μας γίνει βίωμα και με φόβο πάντα και συντριβή καρδιάς να δεχόμαστε κι εμείς τις
ευεργεσίες του Θεού στη ζωή μας. Ο Εκατόνταρχος δεν Τον
δέχτηκε στο σπίτι του από αυτογνωσία, εμείς όμως που
έχουμε την χάριν να Τον δεχόμαστε μέσα μας, κοινωνώντας
Τον, να το πράττουμε γνωρίζοντας την αναξιότητα μας με
ταπείνωση, ορθότητα πίστεως και μετάνοια, έχοντας την
σιγουριά πως πάντα με αυτές τις προϋποθέσεις, ο Χριστός θα
αναμένει, για να μας χαρίσει την ίαση ψυχών και σωμάτων εις
τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.