«Κανόνα Πίστεως καὶ Εἰκόνα Πραότητος»

Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

Έναν από τους πλέον λαοφιλείς Αγίους μας, τιμά η εκκλησία
μας σήμερα, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Ο λόγος για τον εν
Αγίοις πατέρα ημών Άγιο Νικόλαο, Αρχιεπίσκοπο Μύρων της
Λυκίας (Ντεμρέ Τουρκίας), τον θαυματουργό.
Γεννήθηκε τον 3 ο αιώνα μ.Χ. και συγκεκριμένα στις 15
Μαρτίου 270 μ.Χ., στα Πάταρα της Λυκίας, από ευσεβείς και
ευκατάστατους γονείς, λαμβάνοντας διακεκριμένη μόρφωση.
Μένοντας σε νεαρή ηλικία ορφανός, μοίρασε όλη την
περιουσία του στους πτωχούς και χειροτονήθηκε ιερέας.
Διέδωσε την χριστιανική πίστη, ευρισκόμενος πάντοτε σαν
φιλόστοργος πατέρας, δίπλα στους αδυνάτους, τους
πάσχοντες και τους αδικημένους. Η ανέλιξη του στον
αρχιεπισκοπικό θρόνο των Μύρων της Λυκίας, η εργατικότητα
και η αγωνιστικότητά του, έκανε τους ειδωλολάτρες να τον
θέσουν στο στόχαστρο τους, έτσι ώστε θέλοντας να
απαλλαχθούν από εκείνον και την ελεγκτική, μα συγχρόνως
δίκαιη παρουσία του, τον συνέλαβαν τον υπέβαλαν σε
τρομερά βασανιστήρια και τον φυλάκισαν. Όμως, η άνοδος
στον αυτοκρατορικό θρόνο του Μεγάλου Κωνσταντίνου και το
διάταγμα των Μεδιολάνων που έθεται τέλος στους διωγμούς
και θέσπιζε την ανεξιθρησκία, τον επανέφερε στο ποίμνιο του,
απ’ όπου και συνέχισε το σπουδαίο εκκλησιαστικό του έργο,
έως της οσιακής του κοιμήσεως, στις 6 Δεκεμβρίου του 343
μ.Χ..
Ένας ακόμα πολύ σημαντικός σταθμός στο βίο του, ήταν η
συμμετοχή του στην Α’ Οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας, το
325 μ.Χ., όπου διαμορφώθηκε θα μπορούσαμε να πούμε, το
χριστιανικό Δόγμα και συνέβαλε στην καταδίκη του Αρείου και
των υποστηρικτών του. Με την αίρεσή των, υποβίβαζαν τη

φύση του Χριστού, θεωρώντας τον ως κτιστό δημιούργημα του
Θεού πατρός και όχι ως την ενσάρκωση του Θεού Λόγου. Σε
αυτό το σημείο, θα πρέπει να σταθούμε και να αναφέρουμε,
το ράπισμα που κατάφερε ο Άγιος, στον ίδιο τον Άρειο, όταν
προσπαθούσε να πείσει τους πατέρες τους μετέχοντας εις το
μεγάλο και σπουδαίο τούτο πρωτοφανές εκκλησιαστικό
γεγονός, για τις λανθασμένες απόψεις του. Η ιερή του
αγανάκτηση, τον έφτασε σε αυτό το σημείο, όταν εκείνος
μείωνε τον Σωτήρα Χριστό με περισσή ευχέρεια λόγου την
οποία κατείχε. Φυλακίστηκε, λοιπόν, ο Νικόλαος για αυτή του
την πράξη, όμως το θαύμα έγινε, ακόμα και μέσα στη φυλακή.
Την επόμενη μέρα ερχόμενοι να του δώσουν λιγοστό ψωμί διά
να σιτιστεί, τον βρήκαν να φορά το ωμοφόριό του και να
αναγιγνώσκει το Ιερό Ευαγγέλιο, που ίδιος ο Κύριός μας και η
Υπεραγία Θεοτόκος του τα είχαν δώσει κατά την βραδινή τους
επίσκεψη προς ενδυνάμωσή του.
Αδελφοί, τι μας διδάσκει η συμπεριφορά αυτού του μεγάλου
εκκλησιαστικού ανδρός τον οποίον σήμερα τιμούμε; Το
σημαντικότερο όλων. Όλοι μπορούμε να γίνουμε Άγιοι παρά
την αμαρτωλότητά μας και τα πάθη μας. Αρκεί ένα, να
κατέχουμε την καθαρή γνώση και πίστη στον Χριστό. Όταν η
πίστη μας, καταφέρει να ξεπεράσει το εγκεφαλικό στάδιο που
είναι περιορισμένο στους κοινούς κανόνες της λογικής και
κατέβει προς την καρδία μας, προσέξτε, όχι της καρδιάς με την
ζωτική έννοια, την έννοια του οργάνου, αλλά με την έννοια την
πνευματική, εκεί όπου συντελείται η κοινωνία, η ένωση μας με
τον Θεό και η άνευ κτιστού κόσμου εμποδίων, αποδοχή Του.
Βλέπετε; κατακριτέα η πράξη του Αγίου μας, το χαστούκι κατά
του Aρείου, από τους παρευρισκομένους, όμως, ευλογημένη
και θεοσκέπαστη από τον ίδιο τον Χριστό, αφού συντελέστηκε
προς δόξαν Αυτού και ανταμείφθηκε έχοντας την Θεού θέα
αλλά και την δικαίωση και αποδοχή των πατέρων και αδελφών
του. Ας ομοιάσουμε λοιπόν στον Άγιό μας, ως προς την
ανόθευτη πίστη καρδίας που ο ίδιος μετά αγώνος επέτυχε, μη
μένοντας στάσιμος και απαθής. Η εγρήγορση παράγει Αγίους

και όχι η ραθυμία. Όλοι οι Άγιοί μας, περάσανε μέσα από
κακουχίες, κατηγορίες και βασανιστήρια, όμως, ο ίδιος ο
Χριστός ήταν αυτός, που στο τέλος τους άπλωσε το χέρι
αναβιβάζοντας και προάγοντάς τους σε μετόχους και
κοινωνούς, όχι του κόσμου τούτου, αλλά της ατελευτήτου
ζωής και επουρανίου βασιλείας εις τους αιώνας.
Αμήν.
Χρόνια πολλά και Ευλογημένα!