«Μη φοβού· μόνον πίστευε, και σωθήσεται»
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού
Αυτή τη φράση ακούσαμε, σήμερα, από τον Κύριό μας,
αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, κατά την ευαγγελική μας
περικοπή. Μάλιστα οι υπερκόσμιες, θαυματουργικές
παρεμβάσεις Του, χαρίζοντας την ίαση στην γυναίκα που,
απλά, Τον άγγιξε μέσα στο πλήθος και την ίδια την ζωή στην
θυγατέρα του Ιαείρου, μας δείχνουν πως ο Θεός δεν υπ-άρχει
απλά στη ζωή μας, μα πως Είναι (ο ὤν), ο Κύριος του
σύμπαντος κόσμου, ο Άρχων ουρανού και γης και ο Σωτήρας,
όχι μόνο του εξωτερικού φθαρτού σαρκίου μας, αλλά και της
εσωτερικής μας ουσίας, της ψυχής μας, η οποία δεν τελειώνει,
δεν τερματίζεται με την έξοδο από το εδώ πέρασμά μας, αλλά
συνεχίζεται αιωνίως. Επομένως, εμείς υπ-άρχουμε κάτω από
τη δική Του σκέπη και κυριαρχία κι εμείς κατά τη θέλησή μας
και τα πεπραγμένα μας, επιλέγουμε την μετέπειτα πορεία μας.
Πορεία πάντα φωτός, που αναλογικά με τα έργα μας επί της
γης, μετατρέπεται σε φωτοχυσία, χαρά και αιωνία αγαλλίαση
ή σκότος, φόβο και αιώνια ακαταστασία.
Με τα δύο περιστατικά που μας εξιστορούνται στην
σημερινή ευαγγελική περικοπή, όπως και με όλη την πορεία
του Χριστού μας που μελετούμε, μας δίνονται κάποιες
πληροφορίες, κάποια εφόδια, θα μπορούσαμε να πούμε, ώστε
ζώντας ο καθένας μας εν ελευθερία, να μπορούμε χωρίς καμία
πίεση να επιλέξουμε την κατάταξη της ψυχής μας, μετά την
κοίμησή μας.
Σήμερα, μας παρουσιάζει και μας πληροφορεί για την πίστη.
Ακούγεται ίσως βαρετό, είναι χιλιοειπωμένο όλους αυτούς
τους αιώνες, όμως, η συγκεκριμένη πίστη των εμπλεκομένων
των δύο περιστατικών, μπορεί να κατηγοριοποιηθεί και να
διαφοροποιηθεί. Εύκολα λέμε, πιστεύω στον Χριστό, ακόμα
πιο εύκολα προτρέπουμε τους άλλους, που περνούν δυσκολίες
να πιστέψουν σε Εκείνον, όμως, στην πραγματικότητα, τις
περισσότερες φορές, το λέμε για να το λέμε, δίχως να μας
κοστίζει κάτι, δηλαδή κατά το φαίνεσθαι, μας θεωρούν δε και
πνευματικούς ανθρώπους ανεβαίνοντας όχι στην κλίμακα των
αρετών, αλλά των παθών, κυρίως του εγωισμού, της
αυταρέσκειας και συνακολούθως, της κατακρίσεως των
πάντων.
Η πίστη της αιμορροούσης γυναικός και του Ιαείρου, είναι
μία πίστη καρδιακή, που ως ρίζα της έχει την ταπείνωση και
είναι μια πίστη που αρμόζει στον Χριστό, μια εξωπραγματική
πίστη. Τι σημαίνει αυτό; Δεν περικλείεται από τους φυσικούς
νόμους και κανόνες, δεν εγκλωβίζεται στο οράν, δεν μένει,
δηλαδή, στο αποτέλεσμα στο τετελεσμένο, αλλά υπερβαίνει
την λογική, αφήνοντας την εξέλιξη των πραγμάτων στα χέρια
του Θεού, αισθανόμενοι την απόλυτη ένωση μαζί Του, την
σιγουριά, την αγάπη και την προστασία. Είναι όπως, για
παράδειγμα, θα μπορούσαμε να φέρουμε τα μικρά παιδιά,
που όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση, όταν κινδυνεύουν,
όταν φοβούνται, αμέσως βάζουν μπροστά τον πατέρα τους,
ώστε εκείνος να φέρει εις πέρας την όποια δυσκολία. Όταν
περάσει αυτό το στάδιο και ο πατέρας είτε μεγαλώσει και
ελαχιστοποιηθούν οι δυνάμεις του, είτε φύγει από αυτήν τη
ζωή, αισθάνονται, αισθανόμαστε, ακάλυπτοι και ευάλωτοι
απέναντι σε κάθε απειλή.
Αδελφοί, στις δύσκολες στιγμές που περνούμε, στις πιο
δύσκολες που θα έρθουν, να ψάξουμε και να βρούμε μέσα μας
αυτή την συγκεκριμένη πίστη που ακούσαμε σήμερα. Η ατυχής
γυναίκα, για χρόνια έπασχε και όμως δεν το έβαλε κάτω,
μπλέχτηκε στο πλήθος, βρήκε τρόπο, πλησίασε τον Χριστό, τον
ακούμπησε και με αυτή την πίστη «απαίτησε», την ίαση όπως
και την κέρδισε, συνταράσσοντας τον Κύριόν μας, που ένιωσε
την ενέργεια Του να εξέρχεται και να την επισκιάζει. Έτσι και ο
Ιάειρος, κέρδισε για την κόρη του την ίδια τη ζωή, όταν παρά
το ότι ήταν ημιθανής, η πίστη που είχε, τον έκανε να
προστρέξει στον δωρεοδότη της αιωνίου ζωής, Ιησού Χριστό.
Ας ταπεινωθούμε, λοιπόν, κι εμείς σήμερα, χάνοντας
φαινομενικά την ελευθερία των προσωπικοτήτων μας, της
ασυδοσίας στην ουσία της εποχής μας, φορώντας και τις
προστατευτικές μάσκες, ελεγχόμενοι αναφέροντας ακόμα και
τον προορισμό μας και το ωράριό μας, αλλά ανακαλύπτοντας
μέσω της ταπεινότητας και της μετανοίας, την ανίκητον πίστη
Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.
Αμήν.