Πεντηκοστή: Η Εκπλήρωση της Θείας Υποσχέσεως

Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

Κατά τη διάρκεια των δέκα ημερών μετά την ένδοξο Ανάληψη
του Κυρίου μας και την ανύψωση του χοϊκού ανθρωπίνου
γένους στο θρόνο του Θεού Πατρός, αγαπητοί εν Χριστώ
αδελφοί, οι μαθητές άρχισαν να πηγαίνουν στο Ναό μη
φοβούμενοι πια και να προσεύχονται, πάντα, συνοδευόμενοι
από την Υπεραγία Θεοτόκο, που και εκείνη παραβρισκόταν
κατά τον αποχωρισμό του Υιού της και Θεού ημών στους
ουρανούς, σηματοδοτώντας το τέλος της επίγειας πορείας
Του.
Την δεκάτη ημέρα λοιπόν, ενώ ευρισκόταν σε κοινό τόπο,
στο υπερώο και οι δώδεκα μαθητές, έχοντας εκλέξει τον
αντικαταστάτη του Ιούδα, διά κλήρου, μετά την παρότρυνση
του Πέτρου, τον Ματθία, ξαφνικά από τον ουρανό ήλθε βοή
σαν δυνατός άνεμος και γέμισε όλο το οίκημα. Την ίδια στιγμή
που οι μαθητές είχαν σαστίσει από το γεγονός, κάτι σαν
πύρινες γλώσσες, στάθηκαν πάνω από το κεφάλι του καθενός
ξεχωριστά. Τι σήμαινε όλο αυτό; Την εκπλήρωση της Θείας
υποσχέσεως του Χριστού μας. Την αποστολή του Παρακλήτου,
του Αγίου Πνεύματος της Αληθείας, που εκπορεύεται από τον
Πατέρα και τους διάνοιξε τον νουν και την καρδίαν, με
αποτέλεσμα να καταλάβουν όλα όσα δεν μπορούσε το
περιορισμένο μυαλό τους να κατανοήσει και να εξηγήσει με
την απλή λογική.
Αμέσως λοιπόν, άρχισαν να μιλούν σε όλες τις γλώσσες των
ανθρώπων και να γίνονται απ’ όλους κατανοητοί. Οι
αγράμματοι, έως εκείνη τη στιγμή αλιείς, οι φοβισμένοι, λόγω
των αμφιβολιών τους, μαθητές, μεταμορφώθηκαν και
μεταλλάχθηκαν. Έγιναν οι τολμηροί, φλογεροί, γεμάτοι γνώση,
σοφία και θεολογία, Απόστολοι, οι διαδώσαντες έπειτα το
Ευαγγέλιο του Χριστού και θεμελιώσαντες την Αγία Εκκλησία
μας. Διά τούτο το λόγο άλλωστε, η Πεντηκοστή αναφέρεται ως

η γενέθλιος ημέρα ίδρυσης της Εκκλησίας. Μετά το γεγονός, ο
Πέτρος κήρυξε για τον Χριστό και από την καταπληκτική του
ομιλία εκείνη την ημέρα, πίστεψαν και βαφτίστηκαν τρεις
χιλιάδες άνθρωποι, διότι στην Ιερουσαλήμ, ήταν
συγκεντρωμένοι ευσεβείς Ιουδαίοι από όλα τα μέρη του
κόσμου, για να γιορτάσουν την εβραϊκή εκδοχή, της εορτής της
Πεντηκοστής, η οποία στις Εβραϊκές Γραφές, στην Παλαιά
Διαθήκη αποκαλείται Γιορτή του Θερισμού. Έπειτα από εκείνη
την ημέρα, διασκορπίστηκαν και άρχισε καθείς το έργο του
ανά τον κόσμο, με πάμπολλες δυσκολίες και έχοντας οι
περισσότεροι εξ’ αυτών ένα μαρτυρικό τέλος, που όμως το
ποθούσαν εις ανάμνηση του πάθους του Διδασκάλου τους.
Αδελφοί, σήμερα προς στιγμήν, εμείς προσωπικά δεν
γνωρίζουμε και δεν υπάρχει στη ζωή μας, το μαρτύριο του
αίματος που έζησαν οι Απόστολοι, όμως σε μας υπάρχει και σε
μεγάλο βαθμό το μαρτύριο της συνειδήσεως, της συνειδήσεώς
μας, του ψυχικού μας κόσμου και των αισθήσεων. Να λοιπόν η
ευκαιρία, η σημερινή Πεντηκοστή, μετά από το εσωτερικό
μαρτύριο που ζούμε όλοι μαζί σαν Χριστιανοί, καθ’ όλο τούτο
το διάστημα και όπως διαφαίνεται, θα προκύψουν και νέες
δυσκολίες και πειρασμοί, να γίνει για τον καθένα από εμάς
δική του προσωπική υπόθεση. Να ξαναπατήσουμε γερά στα
πόδια μας ως μαθητές του Χριστού και να βγούμε κι εμείς να
Τον κηρύξουμε άφοβα, στους συγγενείς, φίλους και σε όλο τον
κόσμο. Σαν άλλοι Απόστολοι να δεχτούμε τον Παράκλητο, το
Πνεύμα το Άγιον ως πυρ, αφού η φωτιά έχει τρεις ιδιότητες.
Πρώτον, την θερμαντική, να θερμαίνει, να ζεσταίνει και έτσι να
είμαστε όπως πρέπει στην ολότητά μας για τον Χριστό,
φλογεροί μαθητές Του, με ζέση πίστεως. Δεν μας θέλει ο
Κύριός μας χλιαρούς, μα καιόμενους για Εκείνον, δεν έχει
ανάγκη το ολίγον, αλλά το καθ’ ολοκληρία. Δεύτερον, την
ιδιότητα να καθαίρει, να καθαρίζει και να μας απελευθερώνει,
από κάθε μορφής αμαρτία. Όταν καιγόμαστε από την αγάπη
μας προς τον Χριστό, δεν θέλουμε και εμείς οι ίδιοι να είμαστε
μέσα στην αμαρτωλότητα, θέλουμε καθαροί, να ζούμε αυτόν

τον Θείον έρωτα. Αν παρατηρήσουμε και στους ίδιους μας
τους εαυτούς, η πνευματική μας ζωή και φυσικό είναι, έχει
πολλές φορές διακυμάνσεις. Όταν απομακρυνόμαστε από τον
Χριστό, πέφτουμε απ’ το ένα λάθος στο άλλο, ενώ όταν έχουμε
μια πνευματική ανάταση, τότε έχουμε τον έλεγχο της
συνειδήσεώς μας, θέλοντας να προσπαθούμε να απέχουμε
από την αμαρτία. Και τρίτον, την φωτιστική, να μας φωτίζει με
το φως της γνώσεως, το φως της αλήθειας, ώστε και εμείς να
φέρουμε τους ανθρώπους κοντά στο Χριστό, δείχνοντάς τους
τη λαμπρότητα που μας διέπει και φυσικά εκπορεύεται από
Εκείνον και μόνο. Όπου φως, εκεί πορεία ξεκάθαρη,
ευκολοβάδιστη και πάνω απ’ όλα με σίγουρο προορισμό, εν
αντιθέσει με το σκοτάδι, που οι κακοτοπιές κρύβονται παντού
χωρίς να τις γνωρίζουμε και γινόμαστε εύκολα θύματα του
Διαβόλου, που ελλοχεύει μη χάνοντας ευκαιρία να μας
ανατρέψει απ’ την πορεία μας.
Τον Θεό πατέρα δεν Τον είδε ποτέ κανείς, «Θεόν ουδείς
εώρακεν πώποτε» (Κατά Ιωάννην Α’ 18), διότι ο Θεός πνεύμα
εστί, Τον Θεό Υιό, Τον Χριστό, Τον Λόγο Του Πατρός, Τον είδαν
κάποιοι αυτά τα τριάντα τρία έτη της επίγειας ζωής Του. Εμείς
κατά χάριν, και διά μέσου Του Παρακλήτου, όχι μόνο Τον
βλέπουμε, αλλά Τον φέρουμε και μέσα μας γευόμενοι Του
τιμίου Σώματος και Άιματός Του, που ενεργεί μετατρέποντας
τα απλά γήινα αγαθά σε υπέρθεα δώρα και εφόδια αιωνίου
ζωής. Ας αφήσουμε κι εμείς το Άγιον Πνεύμα να μας
επισκιάζει, έτσι ώστε να διακρινόμαστε από τον κόσμο μέσα
απ’ τις ιδιότητες του πυρός, για την κραταιά, καθαρή, φωτεινή
και γεμάτη θέρμη πίστη μας, στον Σωτήρα και Λυτρωτή πάσης
κτίσεως, Κύριον ημών Ιησού Χριστό.
Αμήν.