Τρίπτυχο Σωτηρίας
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού
Αμέσως μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και
των δύο ιχθύων, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ο Ιησούς μπήκε στο
πλοιάριο έτσι ώστε τα πλήθη να διασκορπιστούν και να επιστρέψουν
στις πόλεις και τα σπίτια των. Τότε ο Κύριός μας, επιστρέφοντας στη
στεριά, επήγε να προσευχηθεί κατ’ ιδίαν, μόνος Του, αφήνοντας τους
μαθητές καταμεσής της θαλάσσης, όπου υπήρχε αναταραχή του
ανέμου και τρικυμία. Κατά τα ξημερώματα λοιπόν και περιπατώντας
επάνω στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, ο Χριστός κατευθύνθηκε προς
το πλοίο. Οι μαθητές εφοβήθησαν βλέποντας το γεγονός, νόμιζαν δε
πώς έβλεπαν φάντασμα και φώναζαν από τον τρόμο τους. Τότε ο
Κύριός μας τους καθησυχάζει δηλώνοντας την ταυτότητά Του μα
εκείνοι δεν επίστευσαν. Ο Πέτρος δοκιμάζει τον ίδιο τον Θεό, λέγοντάς
του, πως αν είναι Εκείνος να τον διατάξει να περπατήσει και εκείνος
πάνω στα ύδατα προς το μέρος Του. Ελθέ, έλα του λέει και αμέσως
κατεβαίνοντας από το πλοίο αρχίζει και εκείνος περπατώντας επάνω
της θαλάσσης να πλησιάζει τον Χριστό. Όμως, ο φόβος λόγο της μη
κραταιάς πίστης του και ο μανιασμένος άνεμος τον έκανε μετά από λίγο
να βυθίζεται και ζητώντας τη βοήθεια του Ιησού, ανέβηκαν μαζί και οι
δύο στο πλοίο, όπου τα καιρικά φαινόμενα σταμάτησαν και η θάλασσα
μετατράπηκε σε γαλήνια. Οι Απόστολοι βλέποντας το γεγονός,
εθαύμασαν και αμέσως προσκύνησαν τον διδάσκαλό τους.
Μέσα σε λίγες ώρες λοιπόν, έζησαν δύο θαυμαστά γεγονότα,
θέλοντας πάντα να τους διδάσκει και να τους προετοιμάζει, για αυτά
που θα συνέβαιναν, το πάθος, την σταύρωση, την ταφή, και την
ανάσταση Του, έτσι ώστε να μείνουν ενωμένοι, διότι αυτοί θα ήταν
μετά την Πεντηκοστή οι Ευαγγελιστές του σωτηριώδους μηνύματος του
Θεού προς τους ανθρώπους.
Τώρα, τι διδασκόμαστε εμείς από την Ευαγγελική περικοπή σήμερα; Ο
Χριστός πάντα μας δίδει οδηγούς, για το πώς πρέπει να ιεραρχήσουμε
τη ζωή μας, βάζοντας σε σωστή σειρά αυτά που πρέπει να κάνουμε σαν
πιστοί κατ’ ουσίαν χριστιανοί, τα οποία θα μας κρατούν πάντα σε
γαλήνη και χαρά από αυτόν εδώ τον κόσμο, να ζούμε δηλαδή απλά σε
τροχιά Παραδείσου.
Πρώτα απ’ όλα, μας διδάσκει την προσευχή και τον σωστό τρόπο
αυτής, με το παράδειγμά Του. Είδαμε, μόνος Του, σε μέρος ερημικό,
χωρίς ανέσεις, χωρίς να Τον βλέπει κανένας, για να μας δηλώσει,
πώς η σχέση μας μαζί Του, με τον Θεό, είναι προσωπική υπόθεση του
καθενός. Καθείς από εμάς συναντιέται με τον Χριστό μόνος του, όταν
θέλει και όποτε θέλει, αρκεί να το κάνει από ανάγκη και όχι από
υποχρέωση. Δεύτερον, πως πρέπει η πίστη μας σε Εκείνον, να είναι
καθολική. Η πίστη των μαθητών λόγω του ότι δεν γνώριζαν εκείνη τη
χρονική στιγμή επακριβώς ποιός ήταν ο διδάσκαλός τους, ήταν
ταλαντευόμενη, όπως ακριβώς και του Πέτρου στη συγκεκριμένη
περίπτωση. Για αυτό, και ενώ στην αρχή, μετά της παραχωρήσεως του
Χριστού εποίησε το ίδιον θαύμα, όταν αμφέβαλε άρχισε να
καταποντίζεται. Έτσι κι εμείς, αντί να είμαστε αναπαυόμενοι στον
Χριστό κατά πάντα και διά πάντα, έρχονται στιγμές ως επί το πλείστον
δύσκολες και δεν πιστεύουμε στην παρέμβασή Του. Τον αποδομούμε
στο μυαλό μας, βασιζόμενοι στις δικές μας απειροελάχιστες δυνάμεις,
πράττοντας το δικό μας το θέλημα, με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία και
την δυστυχία μας. Και τρίτον, πολύ σημαντικό θα μπορούσαμε να
πούμε· σημάδι για τη ζωή μας, έτσι ώστε να βλέπουμε που
βρισκόμαστε πνευματικά, είναι το ότι όπου επικρατεί και κυριαρχεί ο
Χριστός εκεί υπάρχει ψυχική γαλήνη και ευφορία. Έτσι ακριβώς όταν
ανέβηκε ο Ίδιος στο πλοίο, πλέον αναπαύθηκαν από την παρουσία Του.
Έτσι κι εμείς στο πλοίο που καπετάνιος είναι ο ίδιος ο Χριστός, στην
Θεοΐδρυτη Εκκλησία μας και μόνο, μπορούμε να βρίσκουμε αύτη την
ασφάλεια γινόμενοι μέτοχοι του Ιδίου και κοινωνοί ζωής αιωνίου.
Αδελφοί, αυτό το τρίπτυχο σωτηρίας να κρατήσουμε λοιπόν, σωστή
προσευχή, καθολική πίστη και μυστηριακή ζωή, τα οποία όσο και πιο
πολυσύνθετη έχει γίνει η ζωή μας, στους τρελούς ρυθμούς που ζούμε
σήμερα, συνδυάζονται πολύ εύκολα, αρκεί εμείς να το θελήσουμε,
αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό Του, τον σωτήρα και λυτρωτή των ψυχών
ημών. Δεν θα μας χαριστεί ο παράδεισος με τις βιοτικές μέριμνες, που
επιβάλλει η εποχή μας, μα με τους τρόπους που ο ίδιος ο Δεσπότης
Χριστός, μας έδειξε και μας εδίδαξε δύο χιλιάδες χρόνια πριν και κατά
χάριν των Αγίων Αποστόλων μας, διασώζονται έως σήμερα.
Αμήν.