5η Εσπερινή Σύναξη στον Άγιο Νεκτάριο Τρικάλων
Την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου Τρικάλων η 5η Εσπερινή Σύναξη για Νέους και Γονείς με θέμα: «Χριστούγεννα-Η Θεολογία του Μυστηρίου»
Η Εορτή της Γεννήσεως του Χριστού αποτελεί την μητρόπολη των εορτών όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Από τη Γέννηση ακολουθούν όλες οι άλλες Δεσποτικές εορτές, τα Θεοφάνεια, η Μεταμόρφωση, τα Πάθη, ο Σταυρός, η Ανάσταση και η Ανάληψη του Χριστού. Χωρίς τη Γέννηση δεν θα υπήρχε η Ανάσταση, αλλά και χωρίς την Ανάσταση δεν θα εκπληρωνόταν ο σκοπός της Θείας ενανθρωπήσεως. Γι’ αυτό είναι «σωτηριώδης» για τον άνθρωπο να προσεγγίσει την εορτή των Χριστουγέννων πνευματικά, ώστε να αισθανθεί το μεγάλο Μυστήριο για την Σωτηρία του ανθρώπου, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος.
Το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού είναι ιστορικό, αφού συνέβη σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, όταν ηγεμόνευε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ο Καίσαρας Αύγουστος, και βασίλευε στην Ιουδαία ο Ηρώδης. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός προσέλαβε πραγματική ανθρώπινη σάρκα και η ενανθρώπηση δεν έγινε κατά φαντασίαν.
Εκτός από την Παναγία και τον Ιωσήφ οι πρώτοι που προσκύνησαν το Θείο Βρέφος ήταν οι Ποιμένες. Άγγελος Κυρίου ανακοίνωσε σε αυτούς ότι γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου. Κατά τους Πατέρες αυτό έγινε α) για την καθαρότητα των Ποιμένων, β) γιατί οι Ποιμένες ήταν μιμητές των αρετών των Πατριαρχών της Παλαιάς Διαθήκης, γ) για να δηλωθεί ότι ο Χριστός θα είναι «ο Καλός Ποιμήν» και δ) για να φανεί καθαρά ότι ο Χριστός διάλεξε τους ποιο απλούς στην καρδιά για να δεχθούν την αποκάλυψη αυτή και όχι τους Γραμματείς και Φαρισαίους. Αυτά όλα δείχνουν τον τρόπο που μπορεί κανείς να βιώσει το μυστήριο της αποκαλύψεως. Να καθαρισθεί δια της μετανοίας και εξομολογήσεως, να μιμείται του Αγίους της Εκκλησίας στην προσευχητική διδασκαλία και στην άσκηση του σώματος δια της νηστείας, να αγαπήσει τον Χριστό «υπέρ εαυτόν» και να έχει απλότητα στην καρδιά και στον νου, αποφεύγοντας την σκληρότητα της καρδιά δια της κακίας.
Η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού απέβλεπε στην διόρθωση του Αδάμ και της Εύας και κυρίως στην θέωση του ανθρώπου. Η πτώση του Αδάμ δεν ήταν ηθική, αλλά οντολογική, αφού διεφθάρη ολόκληρη η ύπαρξή του. Έχασε την παρρησία του στον Θεό, περιβλήθηκε με την νέκρωση, εξορίστηκε από τον Παράδεισο. Η ενσάρκωση του Υιού και Λόγου ήταν το «κατ’ ευδοκίαν» θέλημα του Θεού Πατρός, μόνο που μετά την πτώση του Αδάμ, προστέθηκαν τα Πάθη, ο Σταυρός και ο Θάνατος, δείχνοντας ακριβώς το μέγεθος της Αγάπης, της Θυσίας και της Προσφοράς στον άνθρωπο του Δεσπότου Χριστού.
Εάν ο Χριστός δεν ενσαρκώνονταν, η ψυχή δεν θα εγκαταβίωνε στον Παράδεισο αλλά και το ανθρώπινο σώμα δεν θα εισερχόταν στην Βασιλεία του Θεού κατά την Δευτέρα Παρουσία. Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο προσφέροντας αφθαρσία στον άνθρωπο, όπως το εβίωσε Πρώτη η Κυρία Θεοτόκος, μας διόρθωσε την κατεστραμμένη φύση του ανθρώπου και μπορούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία να γινόμαστε «σύναιμοι» και «σύσσωμοι» του Ενανθρωπήσαντος Χριστού, καθώς και να Τον αποκαλούμε «Πατέρα». Η ροπή προς την αμαρτία (προπατορικό αμάρτημα) επειδή υπάρχει στο ανθρώπινο σώμα επέτρεψε τον βιολογικό θάνατο, χαρίζοντας την Αθανασία στην ψυχή, ώστε η αμαρτία να μην είναι αθάνατη αλλά να έχει τέλος.
Όταν ζει κανείς μυστηριακά και ασκητικά, σύμφωνα με το πνεύμα της Ορθοδόξου Παραδόσεως, τότε ζει πνευματικά τα γεγονότα της Θείας Ενανθρωπήσεως μέσα στην καρδιά του. Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος θα πει ότι, όταν ο άνθρωπος καθαρίσει την καρδιά του και φωτισθεί, τότε ο Χριστός συλλαμβάνεται ως βρέφος μέσα του, γεννιέται με τις αρετές και τότε ο άνθρωπος ζει όλα αυτά τα γεγονότα στην ύπαρξή του.
