Σιωπηρή Υπέρβαση Μετανοίας
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού
Για περισσότερα από δύο χιλιάδες έτη, αγαπητοί εν Χριστώ
αδελφοί, η Θεοΐδρυτη Εκκλησία μας, εκείνη που o ίδιος ο
Χριστός μας παρέδωσε διαμέσου των Αποστόλων, μας
διδάσκει, μας ενισχύει και μας καθοδηγεί στο τί πρέπει να
κάνουμε, πώς να συμπεριφερόμαστε, έτσι ώστε ελεύθερα να
διαλέξουμε και να αποφασίσουμε, αν θα επιλέξουμε τον
δρόμο του κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του φωτός δηλαδή ή
του διαβόλου, του σκότους και της απωλείας. Ένα θαυμαστό
γεγονός είναι, πως τα Ευαγγέλια που διηγούνται τον βίο του
ίδιου του Μεσσία ή ακόμα τις παραβολές που Εκείνος
διαμέσου αυτών νουθετούσε, τόσα χρόνια, τόσους αιώνες
πριν, στο σήμερα, δεν γίνονται καθόλου βαρετά και
απαρχαιωμένα, αντιθέτως βρίσκουν άμεση εφαρμογή στην
κάθε εποχή και πρακτικά βοηθώντας μας να μην
παρεκκλίνουμε σε όποια δυσκολία κι αν βρεθεί μπροστά μας,
από το μόνο σίγουρο και ασφαλή δρόμο, της σωτηρίας ψυχών
πρώτα και σωμάτων που είναι ο ίδιος ο Χριστός.
Και σήμερα ακούσαμε από τον Ευαγγελιστή Λουκά στην
περικοπή της ημέρας, το περιστατικό εκείνο της μεταστροφής
ενός ανθρώπου και συγκεκριμένα του Ζακχαίου, ενός
επιφανούς ανδρός της εποχής εκείνης, που διακατείχε το
μεγάλο αξίωμα του τελώνου, προσδίδοντας του και κύρος
στην κοινωνία, συνάμα όμως και μισός και απέχθεια από τους
συνανθρώπους του, λόγω του ότι πολλές φορές, όπως και ο
ίδιος παραδέχτηκε, αδίκησε πολλούς, εισπράττοντας
παρανόμως, υπέρογκα ποσά όχι μόνο διά το όφελος του
κράτους, αλλά και προς το ίδιον όφελος, τον πλουτισμό και την
αυταρέσκειά του.
Γνωστό σε όλους το περιστατικό και για να μην
πλατειάζουμε, μικρός τη ηλικία όπως μας αναφέρει, δηλαδή
μικροκαμωμένος, σκαρφάλωσε πάνω σε ένα δέντρο για να
μπορέσει να δει τον Ιησού που θα περνούσε από εκείνο το
σημείο. Ας μείνουμε σε αυτήν την πράξη του και μόνο, την
σωτήριο και ας την αντιπαραβάλουμε στο σήμερα. Ας
πάρουμε σαν δεδομένο κάτι, το οποίο είναι υπέρ αυτού και
κατά ημών. Ποιο είναι αυτό; Εκείνος δεν γνώριζε, ακριβώς,
ποιος ήταν ο Χριστός και όμως, μόνο από το άκουσμα που είχε
για Εκείνον και τα θαυμαστά γεγονότα τα οποία επιτελούσε,
Τον αγάπησε και έκανε την υπέρβαση του, αδιαφορώντας για
το αν θα ρεζιλευτεί, του έφτανε να Τον δει και να Τον
γνωρίσει. Το πρώτο βήμα αυτό, έφερε το επόμενο, την
κάθαρση, την αποδοχή της αμαρτωλότητάς του, διαμέσου της
μετανοίας και της αποκαταστάσεως των κακών πράξεων του,
απέναντι σε αυτούς που είχε αδικήσει και προς όλους τους
συνανθρώπους του. Μοίρασε τη μισή του περιουσία στους
φτωχούς και επέστρεψε τέσσερις φορές παραπάνω όλα όσα
είχε καταχραστεί παράνομα. Στο τέλος, ο Χριστός τον ελεεί,
καταλύοντας στην οικία του, χαρίζοντας του τον φωτισμό και
την σωτηρία. Βλέπετε, αδελφοί, πόσο απέχει το φως από το
σκοτάδι; Ο παράδεισος από την κόλαση; Το καλό από το κακό;
Ελάχιστα λεπτά ή ακόμα, κλάσματα του δευτερολέπτου. Εμείς,
τώρα, σε αυτήν την δύσκολη εποχή που διανύουμε, τι
πράττουμε; Πώς συμπεριφερόμαστε; Πρώτα απ’ όλα,
γνωρίζουμε ποιος είναι ο Χριστός, χωρίς αμφιβολίες, με
σιγουριά και όμως δεν φτάνουμε στην υπέρβασή μας, λόγω
της ρίζας όλων των αμαρτημάτων μας, του εγωισμού μας. Η
Εκκλησία μας, έχει γεμίσει φωστήρες, είτε αυτοί είναι κληρικοί
είτε λαϊκοί. Καθένας μας τραβάει το δικό του δρόμο,
διασπώντας την ενότητα, σύμφωνα με τη δική του θέληση.
Μας έκλεισαν τους ναούς, μας στέρησαν την κοινωνία του
Σώματος και του Αίματος του Κυρίου μας, μα και τώρα που
είμαστε ανοιχτά, ο πόθος μας δεν εστιάζεται στο να Τον
κοινωνούμε συνεχώς, αλλά στο αν θα μας ξανακλείσουν ή αν
θα φορούμε τις μάσκες εντός των Ναών. Προσέξτε, αυτά όλα
είναι παγίδες, προσκόμματα του πονηρού, έτσι ώστε να
αφήνουμε την ουσία και να ασχολούμαστε με το περιτύλιγμα
της όλης καταστάσεως. Καθ’ όλο το διάστημα αυτό, αυτοί που
ζητούσαν την Θεία Κοινωνία την είχαν, οι αγιαστικές πράξεις
γινόντουσαν κανονικά, τον Μέγα Αγιασμό τον έλαβαν και
όμως, ακόμα γκρινιάζουν.
Αδελφοί, την ακούσαμε την υπέρβαση του Ζακχαίου, η δική
μας όμως ποια πρέπει εν τέλει, να είναι; Η μετάνοια μετά της
σιωπής και ουσιαστικής συμμετοχής και μετοχής στην
κοινωνία μας με το Χριστό, κυρίως στο Άγιο Ποτήριο, όπως για
παράδειγμα, κατά την παράδοση περί των αοράτων ασκητών
του Αγίου Όρους, οι οποίοι κατέφθαναν στο Ναό κρυφά, μετά
το πέρας της Θείας Λειτουργίας και αρκούνταν μόνον στην
Θεία Μετάληψή των, αλλά και στην ενότητά μας με τους
αδελφούς μας, που όλοι μαζί αποτελούμε ένα ενιαίο σώμα της
μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, της
Ορθοδόξου πίστεώς μας εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.