Η ΛΑΝΘΆΝΟΥΣΑ ΠΊΣΤΗ

Την επίσκεψη του Αναστάντος Χριστού, για δεύτερη φορά και μάλιστα ευρισκομένων και
των ένδεκα μαθητών, μαζί και με τον «άπιστο», ολιγόπιστο εν τέλει, Θωμά, ο οποίος
απουσίαζε κατά την πρώτη, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, μας εξιστορεί ο Ευαγγελιστής
Ιωάννης, στην σημερινή Ευαγγελική μας περικοπή. Η χαρά των μαθητών κατά την πρώτη
επίσκεψη ήταν τεράστια, μεγαλειώδης, είδαν τον Διδάσκαλό τους να βρίσκεται έμπροσθέν
τους και μάλιστα όπως ακούμε κεκλεισμένων των θυρών, δηλώνοντάς μας το νέο, το
άφθαρτο, μετά την Ανάσταση, ανακαινισμένο σώμα που έλαβε , το οποίο δεν περιοριζόταν
από την ύλη την γήινη, τις πόρτες, τα παράθυρα και τα τείχη, της εδώ καταστάσεως,αλλά
μπορούσε ελεύθερα να κινείται όπου και όπως ήθελε χωρίς περιορισμούς, άλλωστε,
«Όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις».
Ο Θωμάς όμως, που δεν βρισκόταν εκεί την πρώτη φορά, ακούγοντας το γεγονός το
χαρμόσυνο, αντί να χαρεί μαζί με τους αδελφούς του, αντί να συνεορτάζει και να αγάλλεται
μετ’ αυτών, ήταν στεναχωρημένος σφόδρα. Μάλιστα, επειδή και σαν χαρακτήρας ήταν λίγο
μελαγχολικός και συναισθηματικός απ’ όσα γνωρίζουμε από τα βιογραφικά του στοιχεία,
υπέφερε όλες αυτές τις ημέρες, από την πρώτη εμφάνιση του Χριστού μας, μετά την
πανηγυρική Ανάσταση, «Τῇ δὲ μιᾷ τῶν σαββάτων, κατά την πρώτη δηλαδή ημέρα της
εβδομάδας, που ήδη από την αποστολική εποχή ονομάστηκε προς τιμήν του Κυρίου μας
Κυριακή», μη πιστεύοντας τις περιγραφές για το πώς συνέβη το θαυμαστό γεγονός, με
κίνδυνο να χάσει την πίστη του.
Όμως, μετά από οκτώ ημέρες, ο Χριστός τους ξαναεπισκέπτεται κατά τον ίδιο τρόπο,
θέλοντας να ενδυναμώσει και να ενισχύσει τον ολιγόπιστο Θωμά. Δείχνοντάς του λοιπόν,
τα πληγωμένα και άχραντα χέρια και πόδια Του, την λογχισμένη, Αγία Του πλευρά, τον
καλεί να τον πλησιάσει και επιτέλους να αγγίξει τις πληγές Του, ώστε να σωθεί και να μη
φτάσει στο σημείο παρά τα όσα είχε δει και ζήσει μαζί του, να γίνει άπιστος. Ο Κύριός μου
και ο Θεός μου, αναφώνησε εκείνος πέφτοντας στα γόνατα μή τολμώντας καν, να
πλησιάσει το χέρι του και να αγγίξει τις πληγές Του. Λέγει εις αυτόν ο Ιησούς· “επίστευσες,
διότι με είδες· μακάριοι θα είναι απ’ εδώ και πέρα στους αιώνας των αιώνων, εκείνοι οι
οποίοι αν και δεν με είδαν, επίστευσαν”.
Δύο πράγματα πρέπει να κρατήσουμε αδερφοί σήμερα από την ευαγγελική μας
περικοπή. Το πρώτο, που θα πρέπει να αποφεύγουμε, είναι η ολιγοπιστία, η οποία είναι
λανθάνουσα μορφή πίστεως· ή πιστεύουμε ή όχι, μέση οδός δεν υπάρχει. Δεν κρατούμε

εμείς ό,τι μας αρέσει και το πιστεύουμε και ό,τι δε μας αρέσει το βάζουμε στην άκρη και το
απορρίπτουμε. Δυστυχώς και σήμερα, πολλοί οι Θωμάδες μεταξύ μας, που αναζητούν ένα Σημάδι, ένα θαύμα, για να πιστέψουν στον Χριστό. Ο Χριστός δεν είναι ένας μάγος, ένας ταχυδακτυλουργός, μα ο σεσαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού, ο Άρχων του κόσμου τούτου, ο Δωτήρ των αγαθών και πάσης φύσεως Δημιουργός, Εκείνος που γνωρίζει πριν από εμάς για εμάς, το τι θα είναι ωφέλιμο για την σωτηρία της ψυχής μας και όχι για την πρόσκαιρη ικανοποίηση του δικού μας θελήματος, οπότε παραδινόμαστε στα χέρια Του άνευ όρων και ό,τι και αν, μας συμβαίνει στη ζωή μας, το αντιλαμβανόμαστε και το δεχόμαστε ως μέσο εκπαιδεύσεως και όχι παιδεύσεως, διότι μας αγαπά σαν παιδιά Του και δεν θέλει να μας εξουθενώσει, μα μόνο να μας διδάξει. Το δεύτερο, η σωτήριος ομολογία του Θωμά που πρέπει κι εμείς κάθε μέρα να έχουμε ώστε να μένουμε δυνατοί και με ζέση στην πίστη μας. Όσο χαλαρώνουμε τόσο αποδυναμωνόμαστε, με κίνδυνο να ολιγοπιστήσουμε και ακόμα χειρότερα, να απιστήσουμε. Μένουμε λοιπόν, στην εκκλησιαστική τροχιά της ενορίας μας, της εξίσου σημαντικής και ζωτικής σημασίας χριστιανικής μας οικογένειας, μέτοχοι των αγιαστικών μυστηρίων,κοινωνοί του Σώματος και του Αίματός Του, και κατ’ επέκταση με τον πλησίον μας, τους αδελφούς μας, πάντα σε πνευματική εγρήγορση, μη θεωρώντας ποτέ πως τάχα έχουμε κατακτήσει κάτι, υψώνοντας

τους εαυτούς μας διότι, «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται». Αδελφοί, ο Χριστός δεν δέχεται εκπτώσεις σε θέματα πίστεως, μα μόνο καθαρή κατάθεση
καρδίας και πλήρους αποδοχής Του, στην ολότητά μας. Ο Θωμάς κλείστηκε στον εαυτό του, άφησε προς στιγμήν, έξω απ’ την πόρτα της καρδιάς του, τον Χριστό, και τους αδελφούς του, λόγω της εσωστρέφειάς του, στηριζόμενος στην δική του απλή, ανθρώπινη
λογική και κόντεψε να χαθεί. Ας συνδέσουμε την ζωή μας όλη με τον Χριστό, εναποθέτοντάς Του, όλες μας τις δυσκολίες, όλες μας τις φοβίες και τις βιοτικές μέριμνες και τότε σίγουρα, θα αισθανθούμε και εμείς την παρουσία Του και την βοήθειά Του, ενεργή
στη ζωή μας, γεμίζοντάς μας με χαρά και δύναμη, όπως αυτή και των ένδεκα Αποστόλων που ζήσαμε σήμερα. Αμήν
Χριστός Ανέστη, Χρόνια πολλά

Πρεσβ. Νικολάου Γονιδάκη
(εφημ. Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου)
Ι. Μητροπόπολεως Δημητριάδος