Η, των Κεκρυμμένων, Αποκάλυψη
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου
Γεωργίου Βόλου) Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού
Δύο τάφοι λαξευμένοι στο βράχο, πίσω από τον Πανάγιο και
Ζωηφόρο τάφο του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού,
στην Αγία γη των Ιεροσολύμων, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ανήκουν
σε δύο άνδρες που τιμά και εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Ο ένας,
του ευσχήμονος βουλευτού Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και ο δεύτερος
του Νικοδήμου, του επονομαζoμένου κεκρυμμένου ή νυκτερινού
μαθητού του Χριστού. Και αναφέραμε συγκεκριμένα των αντρών, διότι
εκτός αυτών, τιμάται και η μνήμη των Μυροφόρων γυναικών, που
όμως, πολλάκις έχουμε αναφερθεί σε εκείνες, γι’ αυτό και θα
επικεντρωθούμε σήμερα στους δύο προαναφέροντες.
Δύο άντρες, λοιπόν, κατέχοντες εξέχουσες θέσεις και οι δύο μέλη του
Φαρισαϊκού συμβουλίου. Ο μεν πρώτος, ήταν εκείνος που παρά την
θέση που διακατείχε, παρουσιάστηκε στον Πόντιο Πιλάτο, ζητώντας το
άχραντο, για εμάς, μα «αμαρτωλό» για τους Ιουδαίους, σώμα του
Κυρίου μας. Μάλιστα, ο τάφος αυτός ήταν δικός του, προσωπικός, για
την ημέρα της κοιμήσεώς του, όμως τον δώρισε για τον ενταφιασμό του
διδασκάλου, που ακούγοντας τα φλογερά κηρύγματά Του και
βλέποντας τα θαύματα που επιτελούσε, πίστεψε, εκ βάθους καρδίας,
στην ολότητά του, πως, όντως, Αυτός ο άνθρωπος, δρούσε από Θεού.
Με το αίτημά του, θα μπορούσε να κινδυνέψει η θέση του, ακόμα
ακόμα και η ζωή του η ίδια, μιας και όποιος τασσόταν υπέρ του
«βλάσφημου» Ιησού, θεωρούνταν εχθρός και επικίνδυνος. Ο δε
Νικόδημος, Βουλευτής και εκείνος, μεγάλος στην ηλικία, γέροντας,
όπως, θα μπορούσαμε να πούμε κατά τα σημερινά δεδομένα, με
επιρροή προς το συμβούλιο, ακούσαμε στα Ευαγγέλια της Μεγάλης
Εβδομάδος, ότι προσπάθησε να επηρεάσει θετικά και τους υπολοίπους
διά τον Ιησού, και την δικαίωσή Του στην δίκη που και ιστορικά, ήταν
γεμάτη παρανομίες. Βρέθηκαν, λοιπόν, μαζί, οι δυο τους, στην
αποκαθήλωση του τιμίου σώματος του Χριστού μας, στην περιποίηση
της σωρού και έπειτα στον ενταφιασμό Του, στο κενό και καινό
μνημείο, λίγο πιο πέρα, περίπου 30 με 40 μέτρα από τον φρικτό τόπο
του μαρτυρίου. O κεκρυμμένος, έως τότε, μαθητής, απεκαλύφθη μη
νοιάζοντάς τον η έξωθεν εικόνα του και ο σεβασμός που διακατείχε και
απολάμβανε.
Τι είχαν αυτοί οι δύο, Άγιοι σήμερα της Εκκλησίας μας, τότε, που
πρέπει κι εμείς να έχουμε σήμερα, ώστε να είμαστε αντάξιοι μαθητές
του Χριστού; Τι τους έκανε να διαφέρουν ακόμα και από τους ίδιους
Του τους μαθητές, οι οποίοι κρύφτηκαν από τον φόβο τους; Πρώτα απ’
όλα, η σταθερότητα στην πίστη τους προς Εκείνον. Είχαν σιγουρευτεί
πως ο Ιησούς, ήταν αυτός, ο Μεσσίας του σύμπαντος κόσμου, της
αιωνιότητας και όχι της επίγειας και πρόσκαιρης πραγματικότητας.
Δεύτερον, το αίσθημα της δικαιοσύνης που τους διακατείχε. Γνώριζαν
πολύ καλά, πως, από φθόνο και μόνο είχαν φτάσει οι κατήγοροι του
Κυρίου μας σ’ αυτό το σημείο και τους έλεγχε η συνείδησή τους. Δεν
μπορούσαν να φανταστούν πως και σε αυτό το έσχατο σημείο του
θανάτου, θα ατιμωθεί για ακόμη μια φορά ο δωρεοδώτης Χριστός. Και
τέλος, η αρετή που απορρέει από τα δύο προηγούμενα, η τόλμη.
Τόλμησαν, βάζοντας οποιονδήποτε ενδοιασμό κι αν είχαν, στην άκρη,
ώστε να προσδώσουν την ελάχιστη πρέπουσα τιμή σε Εκείνον που πήρε
στους ώμους Του τις αμαρτίες όλων μας, επάνω στο σταυρό,
αποκαθιστώντας την σχέση Θεού και ανθρώπων.
Αδελφοί, πρέπει, έχουμε χρέος, να φερόμαστε σαν τους Αγίους
Ιωσήφ και Νικόδημο, διακατεχόμενοι από σταθερότητα, αίσθημα
δικαιοσύνης και τόλμη, δίχως εκπτώσεις σε θέματα πίστεως, με
διάκριση, όμως, χωρίς να εμπλέκουμε και να αναγάγουμε σε θεολογικά
ζητήματα καθετί κοσμικό, πολιτικό ή ιατρικό θέμα προκύπτει,
δημιουργώντας εντάσεις, μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό και
προβολή. Προτεραιότητά μας, να είναι η μαρτυρία Χριστού, όπως
εκείνων, απ’ όποια θέση κι αν βρισκόμαστε, με σίγουρο το αποτέλεσμα,
πως κι εμείς ακολουθώντας τους, θα κερδίσουμε δικαιωματικά θέσεις,
δίπλα στο Χριστό, μαζί με το Χριστό, ενωμένοι με το Χριστό από του νυν
και έως του αιώνος.
Αμήν.
Χριστός Ανέστη!
Χρόνια πολλά και ευλογημένα!