Σαράντα ημέρες από την αναχώρηση…..

Του Πατρός Θεοφάνους

Είχες πάντοτε μεγάλη χαρά να επιβλέπεις τα έργα στους Ναούς της επαρχίας που σου εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Κάθε μεσημέρι, αντί να ξεκουράζεσαι, όργωνες όλη την Μητρόπολη να δεις από κοντά την εξέλιξη των εργασιών, να δώσεις την πάντοτε ορθή συμβουλή σου, να δυναμώσεις τα παιδιά σου που Διακονούσαν τους Αγίους, να εφεύρεις τη λύση σε κάθε πρόβλημα, να πεις Λόγους Συγχαρητήριους ακόμη κι όταν δεν το αξίζαν, να κάνεις να νοιώθουν ασφαλείς πως ότι και να γίνει θα είσαι εκεί βράχος ακλόνητος να αναλάβεις κάθε ευθύνη. Και πόση ήταν χαρά όταν βλέπαμε το αυτοκίνητό σου να πλησιάζει, αλλά και πόση η αγωνία αν θα μείνεις ευχαριστημένος. Όχι γιατί ήσουν αυστηρός ή απαιτητικός, αλλά γιατί ευχαρίστηση για σένα σήμαινε πως όλα γίνονταν ως ώφειλαν, προς δόξαν Θεού και προς Διακονία του λαού που Εκείνος σου εμπιστεύθηκε.

Έναν λαό που τον αγάπησες και για τον οποίο θυσίασες κάθε προσωπική ευχαρίστηση, το χρόνο σου, τις δυνάμεις σου, τον ύπνο σου και στο τέλος ακόμη και αυτή την επίγεια ζωή σου…

Σε κάθε χωριό που περιδιάβαινες, έβγαζες το χέρι από το αυτοκίνητο και ευλογούσες, σταματούσες να πεις μια κουβέντα παρηγοριάς και στήριξης στον καθένα, Πατέρας αληθινός προς όλους αδιακρίτως. Μέσα σε δέκα χρόνια λειτούργησες μέχρι και στο ταπεινότερο Παρεκκλήσι της Μητροπόλεώς, έσφιξες το χέρι και στον τελευταίο κάτοικο των χωριών, αγωνίστηκες να μη μείνει κανένας αλειτούργητος, απαράκλητος, νηστικός και αβοήθητος, δημιούργησες ιδρύματα ζηλευτά, Μουσεία και κατασκηνώσεις για τα παιδιά σου, έχτισες δεκάδες Ναούς, ανακαίνισες άλλους τόσους, άνοιξες το Επισκοπείο σου για τον καθένα, φώτισες με τις Αρετές σου και τη Διακονία σου όλη την Επαρχία, έκανες τον Λαγκαδά διάσημο παντού, μα κυρίως μίλησες στις καρδιές όλων ανεξαιρέτως! Ανυπομονούσες να τελειώσεις όλα τα έργα σε χρόνους ασύλληπτους. Και πάντα μας έκανες να αναρωτιόμαστε γιατί τόση βιασύνη. Και να που τελικά είχες για ακόμη μια φορά δίκιο! Φαίνεται εσύ γνώριζες… Και να, τώρα βρίσκεσαι εκεί που ήταν στραμμένη όλη η ύπαρξη σου, εκεί που αναπαυόταν ο πόθος σου: στο χορό των Αγίων, στο Ουράνιο Θυσιαστήριο, στο απρόσιτο Φως των μεγαλείων του Θεού.

Σήμερα που ψάλλουμε μουδιασμένοι το τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνό σου, κι ας μην πιστεύουμε ακόμη πως έφυγες για τον Ουρανό, σου ψελλίζουμε:

Αναπαύσου ήσυχος Γέροντα, το έργο σου συνεχίζεται!

Συνεχίζεται γιατί ξέρουμε πως αυτό επιθυμεί η καρδιά σου και αυτό είναι το σπουδαιότερο Μνημόσυνό σου!

Και παίρνουμε δύναμη μέσα στον πόνο μας γιατί αισθανόμαστε τη θερμή προσευχή σου, την προστασία σου, την ολοζώντανη παρουσία σου και την αγάπη σου από τον Ουρανό!

Καλή αντάμωση!

Η μνήμη σου θα είναι αιώνια! Κι αν κάποτε οι άνθρωποι θα ξεχνούν, κάθε πέτρα σ’ αυτήν την ευλογημένη Επαρχία θα βροντοφωνάζει το όνομά σου:

ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!